Πριν μερικές ώρες λάβαμε στο e-mail της ιστοσελίδας aparaskevi-images.gr την παρακάτω ανοιχτή επιστολή της κ. Φωτεινής Πολιτοπούλου προς το Δήμαρχο κ. Σταθόπουλο. Όπως θα αντιληφθείτε η επιστολή είναι καταγγελτική και αφορά τον Αντιπρόεδρο του ΠΑΟΔΑΠ και το πολιτιστικό πάρκο “Σταύρος Κώτσης”. Αν τα γεγονότα έχουν όπως περιγράφονται, πραγματικά θλιβόμαστε.
Σε κάθε περίπτωση τη δημοσιεύουμε με κάθε επιφύλαξη, χωρίς να υιοθετούμε τους όποιους χαρακτηρισμούς και περιμένουμε την απάντηση του Αντιπροέδρου κ. Σερκεδάκη.
–
–
Ο ΜΙΚΡΟΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΑΚΟΣ ΤΟΥ ΠΑΟΔΑΠ.
Ανοιχτή επιστολή προς τον Δήμαρχο Αγ. Παρασκευής, κύριο Γιάννη Σταθόπουλο.
Κύριε Δήμαρχε,
τα τελευταία δώδεκα χρόνια που είμαι κάτοικος Αγ. Παρασκευής, συνηθίζω να βγαίνω βόλτα με τα σκυλιά μου στο πάρκο Κωτση, καθημερινά, όπως κάνουν και δεκάδες άλλοι συμπολίτες μου, μαμάδες με τα παιδιά τους, έφηβοι, ηλικιωμένοι, άνθρωποι με κινητικά προβλήματα, αλλά και απλά διερχόμενοι πεζοί, για να «κόψουν δρόμο» προς τη στάση του λεωφορείου.
Όλα αυτά τα χρόνια, ο χώρος ήταν εγκαταλελειμμένος και γεμάτος σκουπίδια, με εξαίρεση το γήπεδο και το τμήμα των Εργαστηρίων Τέχνης. Πέρσι το καλοκαίρι, το πάρκο περιφράχθηκε εξωτερικά και εσωτερικά και τοποθετήθηκαν τρεις μεγάλες εσωτερικές πόρτες, οι οποίες όμως δεν εμπόδιζαν την ελεύθερη κίνηση των πεζών αφού ήταν κλειστές μεν, αλλά όχι κλειδωμένες. Όλοι οι περιπατητές, ανοίγαμε τις πόρτες, περνούσαμε, και τις ξανακλείναμε πίσω μας, σεβόμενοι κάποιους ακατανόητους και αόριστους «λόγους πυρασφάλειας» που επικαλέστηκαν οι υπάλληλοι καθαριότητας, για τους οποίους –όπως μας είπαν- οι πόρτες έπρεπε να είναι πάντα κλειστές.
Το φετινό καλοκαίρι τα πράγματα άλλαξαν. Ο χώρος καθαρίστηκε, απομακρύνθηκαν μπάζα και σκουπίδια χρόνων και βάφτηκε ο χώρος του υπαίθριου θεάτρου ώστε να λειτουργήσει εκεί ο Δημοτικός κινηματογράφος. Η αλλαγή ήταν ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΗ και τα σχόλια όλων μας για τον Δήμαρχο και την πρωτοβουλία του, ιδιαίτερα κολακευτικά.
Ένα πρωί, οι εσωτερικές πόρτες κλειδώθηκαν με αλυσίδες και λουκέτα και στο εξής, άνοιγαν επιλεκτικά, κατά το ήμισυ, επιτρέποντας έτσι την πρόσβαση μόνο σε πεζούς και μόνο τις βραδινές ώρες που λειτουργούσε ο κινηματογράφος. Η πόρτα της Παπαδιαμάντη που επιτρέπει την πρόσβαση στο γήπεδο, παρέμεινε και παραμένει μέχρι σήμερα κλειδωμένη.
Ο περίπατος μας έπαψε πλέον να είναι ευχάριστος, αφού όπου κι αν πηγαίναμε, καταλήγαμε μπροστά σε μια κλειστή πόρτα, για να περάσουμε δε πίσω από αυτήν, έπρεπε να κάνουμε έναν τεράστιο κύκλο, ο οποίος σε κάποιες περιπτώσεις περιελάμβανε και σκαλιά ή περνούσε αναγκαστικά από τον χώρο του κινηματογράφου, ακόμα και τις ώρες που λειτουργούσε.
Όλοι αναρωτηθήκαμε γιατί συμβαίνει αυτό, κάποιος είπε ότι «το κάνουν για να μην κλέψουν τις καρέκλες». Σκεφτήκαμε ότι θα κάνουμε υπομονή μέχρι την παύση λειτουργίας του κινηματογράφου και ότι μετά, θα μπορούμε να χαιρόμαστε τον καινούργιο, καθαρό μας χώρο χωρίς εμπόδια.
Οι ελπίδες μας, δυστυχώς, διαψεύστηκαν.
Ο κινηματογράφος δε λειτουργεί πλέον, οι καρέκλες αποθηκεύτηκαν, αλλά οι πόρτες συνεχίζουν να είναι κλειδωμένες, εκτός από αυτήν του κινηματογράφου.
Την περασμένη Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου, βγήκα για την καθημερινή βόλτα με τα σκυλιά μου στο πάρκο. Αυτή τη φορά, ήταν κλειστή ΚΑΙ η πόρτα του κινηματογράφου. Ρώτησα έναν υπάλληλο γιατί είναι κλειστή η πόρτα και μου απάντησε ότι σε λίγο θα έρθει ο υπεύθυνος να την ανοίξει. Αποφάσισα να περιμένω για να τον ρωτήσω και να λύσω επιτέλους την απορία μου, σε τι ωφελεί όλο αυτό το κλειδαμπάρωμα. Ο υπεύθυνος ήρθε μετά από 20 λεπτά και ο διάλογος που σας παραθέτω είναι σχεδόν αυτολεξεί.
–
-Κύριε, γιατί είναι κλειστή η πόρτα;
-Να περιμένεις!!! (κάνοντας μια έντονη χειρονομία, με την παλάμη του μπροστά στο πρόσωπο μου).
-Τι να περιμένω;
-Να περιμένεις!!! (επαναλαμβάνοντας τη χειρονομία).
-Περιμένω ήδη 20 λεπτά να έρθετε κύριε, δεν θα περιμένω άλλο. Γιατί είναι κλειδωμένη η πόρτα;
-Δεν είναι κλειδωμένη.
-Η πόρτα είναι κλειδωμένη.
Όταν επιβεβαίωσε ότι ήταν όντως κλειδωμένη, άρχισε να φωνάζει προς όλες τις κατευθύνσεις να ανοίξουν την πόρτα. Μετά, γυρίζοντας προς εμένα, λέει με ύφος:
-Σου λύθηκε η απορία για την πόρτα;
-Για την συγκεκριμένη πόρτα, ναι. Μπορείτε να μου πείτε γιατί είναι κλειδωμένες όλες οι άλλες;
-Ποιες άλλες;
Αυτή, (δίπλα στη Γλυπτική) και η άλλη, στην Παπαδιαμάντη.
-Γιατί έτσι!
-Το «γιατί έτσι» δεν είναι απάντηση κύριε. Πώς θα μπω στο γήπεδο αν έρχομαι από την Παπαδιαμάντη;
-Να κάνεις τον κύκλο.
-Γιατί να κάνω τον κύκλο; Ξέρετε ότι τα πιτσιρίκια, για να πάνε στο γήπεδο, σκαρφαλώνουν και περνάνε ΠΑΝΩ από την πόρτα που είναι ΚΑΙ ξεχαρβαλωμένη; Τι θα γίνει αν κάποιο πέσει και σκοτωθεί;
-Πρόβλημά του!
-Πρόβλημά του;;;;
-Αν ανέβει και πέσει, πρόβλημά του!
-Γιατί δεν ανοίγετε τις πόρτες να περνάει ο κόσμος κύριε;
-Γιατί έτσι γουστάρω!!!
-Και ποιος είσαι συ που ταλαιπωρείς τον κόσμο και βάζεις τα παιδιά σε κίνδυνο «γιατί έτσι γουστάρεις»;
-Ο αντιπρόεδρος του ΠΟΕΔΑΠ!!!
-Και πώς λέγεσαι;
-Δε θα σου πω τ’ όνομα μου, να ψάξεις να το βρεις!!!
-Γιατί; Φοβάσαι να μου πεις τ’ όνομα σου;
-Να ψάξεις να το βρεις!!!
-Ντρέπεσαι να μου πεις τ’ όνομα σου;
-Σερκεδάκης είναι τ’ όνομα μου.
-Πολύ ωραία, υπάρχουν τρόποι να…
-Να πας όπου θέλεις! Να μου κάνεις μήνυση! Και άντε φύγε τώρα, και πολλά σου είπα μην κάνω κι άλλα.
-Τι άλλα να κάνεις δηλαδή;
-Άντε φύγε μην κάνω κι άλλα.
-Με φοβερίζεις; Δε σε φοβάμαι.
-Ούτε κι εγώ!
–
Θα μπορούσα να σκεφτώ ότι ήταν μια κακιά του στιγμή, αν δεν ήμουν όχι μόνο εγώ, αλλά και πολλοί άλλοι συμπολίτες μου, καθημερινοί αυτόπτες μάρτυρες της ίδιας αγενούς, θρασείας, ξιπασμένης, αρχομανούς συμπεριφοράς μικρού δικτατοράκου, ΚΑΙ προς τους εργαζόμενους, όλο το καλοκαίρι. Φωνές και βρισιές, που οι άνθρωποι αυτοί αναγκάζονταν να ανέχονται, για να μη χάσουν ένα κομμάτι ψωμί, που βγάζουν από μια δυσεύρετη στις μέρες μας δουλειά.
Θα περίμενε κανείς μια τέτοια συμπεριφορά, μόνο από κάποιον που αισθάνεται ότι «έχει πλάτες», που ξέρει ότι θα μείνει ατιμώρητος, που πιστεύει ότι δεν ελέγχεται από κανέναν και μπορεί να κάνει «ό,τι γουστάρει». Με τέτοια συμπεριφορά θα μπορούσε να είναι αντιπρόεδρος της λαχαναγοράς, όχι ενός χώρου πολιτισμού.
Είμαι σίγουρη κύριε Δήμαρχε, ότι δεν τα γνωρίζατε όλα αυτά.
Δεν μπορεί να γνωρίζατε ότι φτιάξατε έναν χώρο αφιλόξενο για τον δημότη σας, αφού ο περίπατος του καταλήγει να είναι μια δαιδαλώδης, δυσάρεστη περιπέτεια, εκτελώντας αναγκαστικά τα καψόνια που του επιβάλλει o κύριος Σερκεδάκης.
Δεν μπορεί να γνωρίζατε ότι φτιάξατε έναν χώρο που εγκυμονεί κινδύνους για μικρά παιδιά και εφήβους και δεν είναι δυνατόν να θεωρείτε ότι σε περίπτωση ατυχήματος λόγω κακής οργάνωσης, αμέλειας ή παράλειψης των αρμοδίων, η ευθύνη θα είναι του ανήλικου δημότη και όχι δική σας.
Δεν μπορεί να γνωρίζατε ότι ο δημόσιος αυτός χώρος πολιτισμού και αναψυχής δεν είναι καθόλου «πολιτισμένος», όταν οι υπεύθυνοι γι αυτόν, συμπεριφέρονται στους δημότες σας απολίτιστα και προσβλητικά. Και το χειρότερο, ο χώρος δεν είναι καν δημόσιος αφού η πρόσβαση σ’ αυτόν αποφασίζεται όπως «γουστάρει» ο κύριος Σερκεδάκης, σα να είναι το τσιφλίκι του.
Είμαι βέβαιη κύριε Δήμαρχε, ότι δεν τα γνωρίζατε όλα αυτά και ότι δεν έχετε παρέμβει μέχρι σήμερα, όχι γιατί συναινείτε αλλά γιατί δεν είχατε ενημερωθεί.
Αυτός άλλωστε είναι και ο σκοπός της επιστολής μου. Να σας ενημερώσω.
Τώρα πλέον, κύριε Δήμαρχε, ξέρετε.
Αν αύριο, ξαναδώ τον κύριο Νίκο να ανεβαίνει κουτσαίνοντας τα σκαλιά, αναγκασμένος να «κάνει τον κύκλο» για να πάει στο σπίτι του, ΤΟΤΕ θα ξέρω ότι συναινείτε.
Αν αύριο, δω άλλο ένα παιδί να σκαρφαλώνει στην κλειδωμένη πόρτα της Παπαδιαμάντη για να πάει στο γήπεδο, ΤΟΤΕ θα ξέρω ότι συναινείτε.
Αν αύριο, ο κύριος Σερκεδάκης μιλήσει με την ίδια αγοραία γλώσσα είτε σ’ εμένα, είτε σε κάποιον άλλον συμπολίτη μου, είτε σε κάποιον εργαζόμενο, ΤΟΤΕ θα ξέρω ότι συναινείτε.
Γιατί γνωρίζετε πολύ καλά, χωρίς να χρειάζεται να σας το πω εγώ, ότι όλα τα θετικά όπως και όλα τα αρνητικά, στο πρόσωπο σας καταλήγουν.
–
Μετά τιμής,
Φωτεινή Πολιτοπούλου.
–
–
—–
