Πολλές φορές αναζήτησα το απαραίτητο στοιχείο για την ύπαρξη μιας διατηρήσιμης λειτουργικής κοινωνίας που κατά τη γνώμη μου είναι το παραγόμενο πλεόνασμα. Αυτό σημαίνει ότι όσοι μπορούν και παράγουν, πρέπει να παράγουν περισσότερο από αυτό που χρειάζονται οι ίδιοι για να ζήσουν, ώστε να επιβιώσουν βρέφη και παιδιά, υπερήλικες, ανήμποροι και να υποστηριχθεί το θεσμικό πλαίσιο και τα δομικά χαρακτηριστικά της κάθε κοινωνίας.
Για τη διαχείριση αυτού του πλεονάσματος οι κοινωνίες δημιούργησαν οργανωτικές οντότητες που σήμερα ονομάζονται «δημόσια διοίκηση», αυτονόητος σκοπός της οποίας είναι η παροχή αξιόπιστων υπηρεσιών – σε επίπεδο ποιότητας, χρόνου, αποτελεσματικότητα – προς τους πολίτες χωρίς διακρίσεις. Αυτό στη χώρα μας συμβαίνει μερικώς, διότι η Ελληνική δημόσια διοίκηση, όσο και αν ηχεί παράδοξο, υπηρετεί τον εαυτό της, αυτοαναπαραγόμενη μέσα από δεκάδες χιλιάδες κάθε μορφής ρυθμιστικές πράξεις που πολλές φορές αυτοαναιρούνται ή ανακυκλώνονται και έχω πειστεί ότι η δημόσια διοίκηση στην Ελλάδα δεν υπηρετεί το πολιτικό σύστημα, όπως πολλοί πιστεύουν αλλά ακριβώς το αντίθετο. Αυτό αποτελεί αποτυχία του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος τα τελευταία 30 χρόνια που απώλεσαν τη σοβαρότητά τους και οδηγήθηκαν σε παρακμή μαζί με την Ελληνική κοινωνία και ότι συνεπάγεται αυτή για το σημερινό πολιτικό σκηνικό.
Ο δαίδαλος των ρυθμιστικών πράξεων, εν πολλοίς ασαφής, επιτρέπει το ζητούμενο για την Ελληνική δημόσια διοίκηση που είναι η προσωποποίηση της κάθε περίπτωσης, ώστε να παραπέμπει τη λύση της στην ευχέρια του δημοσίου λειτουργού ή στη μεσολάβηση του πολιτικού, διότι εκτός των άλλων η εφαρμογή της πολυνομίας απαιτεί χρονικό ορίζοντα, πολλές φορές απεριόριστο (συνήθως περιοριζόμενο δια της πλαγίας).
Είναι προφανές ότι η Έλληνική κοινωνία χρειάζεται δημόσια διοίκηση – που ήδη λειτουργεί σε άλλες προηγμένες αστικές δημοκρατίες – με αξιολόγηση δομών, προσώπων και παρεχόμενων υπηρεσιών που θα είναι σε θέση να εξυπήρετεί όλους τους πολίτες, χωρίς διακρίσεις κάτι που δεν είναι καθόλου αυτονόητο για τη σημερινή «προοδευτική» για ορισμένους –διοίκηση που οι μη προνομιούχοι μη γνωρίζοντες και μη κατέχοντες δεν έχουν καμία τύχη.
Οι αναγκαίες αλλαγές στην Ελληνική δημόσια διοίκηση θα είναι χρονοβόρες αλλά αναπόφευκτες διότι δεν υφίσταται ούτε παραγωγή πλεονάσματος – που απαξιώθηκε – ούτε ξένος δανεισμός- που πολυχρησιμοποιήθηκε – για να τη στηρίξει.
Σήμερα η κατάσταση αντιμετωπίζεται προφανώς, με χρήση υφιστάμενων θεσμικών και οργανωτικών εργαλείων και αποφάσεων, όπως:
- Πιστή τήρηση του ωραρίου, επιπρόσθετες πληρωμές σε όποιους πραγματικά τις δικαιούνται και επιβράβευση των αρίστων.
- Προστασία και συνεχής έλεγχος των δημόσιων περιουσιακών στοιχείων και κυρίως του εξοπλισμού, ώστε να μην υπάρχουν κλοπές, να μην καταστρέφονται, να αυξάνεται χρονικά η λειτουργικότητά τους και να περιορίζεται το κόστος συντήρησής τους.
- Πιστή τήρηση των κανόνων λειτουργίας κάθε υπηρεσίας, χωρίς υπαναχωρήσεις και λαϊκισμούς.
- Προγραμματισμός για κάθε υπηρεσία που σημαίνει χρονική αποτύπωση των υπαρχόντων προγραμμάτων ώστε να είναι δυνατή η αξιολόγηση.
- Αύξηση του αριθμού των απασχολούμενων στις άμεσα παρεχόμενες υπηρεσίες προς τους πολίτες και περιορισμός όσων ασχολούνται με την αυτοτροφοδοτούμενη γραφειοκρατεία – μη ξεχνάμε ότι δυστυχώς έτσι έχει δομηθεί η Ελληνική δημόσια διοίκηση.
- Και τέλος εφαρμογή απλών κανόνων διαχείρισης.
Ελευθερία Παπαδοπούλου
Αντιδήμαρχος Διοίκησης
