Για όσους έχουμε από μικροί το μικρόβιο που μας ωθεί να ασχολούμαστε με τα κοινά, η αντίληψη μας για τον κόσμο και συνεπώς για την κοινωνία μας είναι εντελώς διαφορετική και όχι απαραίτητα χαρωπή.
Μιλάω συγκεκριμένα για όσους από το σχολείο ανακατευόντουσαν στα μαθητικά συμβούλια και στις κοινωνικές δράσεις του σχολείου, όχι για να ταΐσουν το ναρκισσισμό τους, αλλά γιατί η ανάγκη και η χαρά του να προσφέρουν στο κοινωνικό περιβάλλον τους, καθώς και η έμφυτη ευθύνη να συμμετέχουν ενεργά σε μια πρωτοβουλία, ξεπερνά κάθε μορφή εγωισμού και παραμένει βασικό και αναλλοίωτο στοιχείο της προσωπικότητας τους.
Αυτοί οι νέοι, συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντα, όταν κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν τον πραγματικό κόσμο κατά την αποφοίτηση τους από το σχολείο δεν ήταν και η καλύτερη δυνατή εμπειρία. Καθώς οι περισσότεροι από εμάς που θέλαμε να εμπλακούμε ξανά με τα κοινά, επειδή ακριβώς είναι τρόπος ζωής, δεν βρήκαμε τις εικόνες και τις καταστάσεις όπου το σχολείο θεωρητικά μας παρουσίαζε. Εικόνες όπου περιέγραφαν την ομόνοια μεταξύ πολιτών και θεσμών του δήμου (π.χ. μέσα από το μάθημα της κοινωνικής και πολιτικής αγωγής) ή εικόνες, όπου οι δάσκαλοι και καθηγητές λέγαν ότι εμείς οι νέοι πρέπει να ασχολούμαστε με τα κοινά γιατί αυτός ο τόπος χρειάζεται ανανέωση ιδεών και προσώπων.
Είναι όμως τα πράγματα έτσι; Είναι τόσο εύκολο για έναν νέο άνθρωπο που βρίσκεται στο πανεπιστήμιο και θέλει να προσφέρει στην κοινωνία του και πιο συγκεκριμένα στην πόλη του να συμμετέχει στα κοινά της και να προσφέρει λύσεις στα προβλήματα της; Η απάντηση δεν είναι εύκολη και μονοδιάστατη, δεν είναι άσπρο – μαύρο. Είναι μια απόχρωση που έχει δημιουργηθεί από πολλή προσπάθεια και έντονη απογοήτευση, αναμειγνύοντας και πολύ μεγάλη πίστη για ένα καλύτερο αύριο.
Ήδη από τα σχολικά μου χρόνια όντας πρόεδρος στο 15μελές συμβούλιο είχαμε οργανώσει πολλές κοινωνικές δράσεις εντός της πόλης μου, της Αγίας Παρασκευής. Μια πόλη όπου αγαπώ, διότι είναι το μέρος όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα τόσο φυσικά όσο και ακαδημαϊκά. Είναι το μέρος όπου έκανα τους πρώτους μου φίλους (και ασφαλώς το πρώτο μέρος που ερωτεύτηκα). Για έναν νέο, είναι πολύ σημαντική η πόλη όπου έχει μεγαλώσει για πολλούς συναισθηματικούς λόγους. Είναι ο τόπος του, με τα στραβά του και τα καλά του.Και μπορεί για κάποιους να φαντάζει υπερβολή αλλά για όσους έχουμε ζήσει την πόλη μας είναι προέκταση του εαυτού μας.
Για τον λόγο αυτό άρχισα να ασχολούμαι πιο πολύ με τις δραστηριότητες της Αγίας Παρασκευής τόσο σε πολιτισμικό επίπεδο όσο και σε κοινωνικό. Συμμετείχα στην θεατρική ομάδα του δήμου μας, μαζί με άλλους νέους και παλιότερους συνδημότες και ήταν μια από τις πιο ευχάριστες εμπειρίες που μου έχει χαρίσει η πόλη μου. Όσον αφορά τώρα το κοινωνικό επίπεδο η μέχρι τώρα εμπειρία μου, μπορεί να χωριστεί σε τρεις φάσης.
Η πρώτη φάση είναι η απογοήτευση, που ξεκινά όταν ασχολήθηκα με τα κοινωνικά και συνεπώς πολιτικά ζητήματα. Μετά την εκλογή μου ως Πρόεδρος στον φοιτητικό σύλλογο του Αμερικανικού Κολλεγίου Ελλάδος Deree, θέλησα να δω πως λειτουργεί ο δήμος μας και κατ’ επέκταση να γνωρίσω τους ανθρώπους που τον εκπροσωπούν αλλά και τον διεκδικούν. Πήρα την απόφαση να πάω σε μία τυχαία συνέλευση που είχε το Δημοτικό Συμβούλιο. Η εικόνα ήταν άκρως απογοητευτική. Η συνέλευση καθυστέρησε 2 ώρες επειδή κάποιοι δημοτικοί σύμβουλοι δεν ήρθαν στην ώρα τους.
Η μεγάλη απογοήτευση έρχεται κατά την διάρκεια της συνέλευσης, όπου κάποια μέλη έφυγαν στα μέσα της συζήτησης και άλλα το μόνο που έκαναν ήταν να παρευρίσκονται και να χαζεύουν στο κινητό τους τηλέφωνο. Μάλιστα, μια δημοτική σύμβουλος κατά την διάρκεια της συζήτησης άρχισε να μιλά στο τηλέφωνο της, ταυτόχρονα με την συζήτηση που γινόταν ανάμεσα σε δημοτικούς συμβούλους και δήμαρχο. Έδινε παραγγελία σε ένα τοπικό σουβλατζίδικο για να έρθει από το δημαρχείο. Ο άνθρωπος που έφερε την παραγγελία κατέφθασε λίγο αργότερα, διακόπτοντας άθελα του την συνέλευση για να παραδώσει το φαγητό.
Σα να μην έφταναν όλα αυτά, μέσα στην κουβέντα για τον δήμο άκουγες βρισιές και λασπολογίες να εκφράζονται άσεμνα και άκρως προσβλητικά από την μια πτέρυγα στην άλλη, χωρίς να υπάρχει ουδεμία πρόταση από την πλειοψηφία του σώματος, για τις θεματικές που συζητήθηκαν. Το κορυφαίο σχόλιο το έκανε ένας δημοτικός σύμβουλος, όπου ήθελε να πει κάτι τελευταίο και επειδή καθυστέρησε ο πρόεδρος του συμβουλίου να του δώσει τον λόγο, είπε το εξής «είμαι εδώ από το μεσημέρι, δώστε μου να πω κάτι τελευταίο να φύγω».
Αυτό το σχόλιο σε συνδυασμό με την προαναφερόμενη κατάσταση με έκανε να εξοργιστώ. Ένιωθα οργή, γιατί κανένας από τους κυρίους και τις κυρίες δεν τους εξανάγκασε να είναι εκεί. Μόνοι τους είχαν την βούληση να θέσουν υποψηφιότητα για δημοτικοί σύμβουλοι. Το να λες, σε μια συνέλευση όπου είναι η υποχρέωση σου, ότι θέλεις να φύγεις γιατί κουράστηκες και γιατί είσαι από το πρωί εκεί, είναι η μεγαλύτερη προσβολή σε όσους σε τίμησαν και πίστεψαν εσένα με την ψήφο τους.
Εκεί που καταλήγουμε είναι σε μία αυτονόητη απάντηση στην ερώτηση που θέτουν πολλοί «γιατί οι νέοι απουσιάζουν από τα κοινά;». Γιατί πολύ απλά, οι νέοι βλέπουν αυτά, τα οποία αρκούν και περισσεύουν. Είναι όμως σωστή στάση αυτή; Σίγουρα όχι, και για αυτό ερχόμαστε στην δεύτερη φάση που αφορά την κατάθεση πολλής προσπάθειας.
Προσπάθεια ώστε να μην αφήσεις κάποια κακώς κείμενα να σου αρπάξουν το δικαίωμα να ζεις σε μια πόλη για την οποία είσαι περήφανος. Να προσπαθήσεις για αυτήν, με νύχια και με δόντια, όσο πιο πολύ μπορείς. Αυτή η προσπάθεια μπορεί να ενισχυθεί μέσα από τη συμμετοχή σου στα κοινά του Δήμου. Να μετουσιώσει το όραμα σου, σε πραγματικότητα, μέσα από την υποψηφιότητα σου ως δημοτικός σύμβουλος. Το όραμα μου για την Αγία Παρασκευή είναι να απολαμβάνουμε μια πόλη με ευρωπαϊκά πρότυπα, όπου ο πολίτης θα είναι πρωταγωνιστής των εξελίξεων και όπου θα δίνεται επιτέλους βήμα και στους νέους να μιλήσουν για την πόλη τους.
Μια πόλη όπου θα αγκαλιάζει όλα τα ΑμΕΑ και θα έχει υποδομές προσβάσιμες σε όλους. Μια πόλη καθαρή και μια πόλη υπερηφάνειας. Οι συνθήκες δεν είναι οι πιο ευνοϊκές. Ένα όραμα απαιτεί θυσίες και χρόνο και πολλή δουλειά, καθώς το στήσιμο της σκακιέρας δεν είναι ποτέ με το μέρος του. Διότι ο νέος που θέλει να ανακατευτεί με τα κοινά δεν έχει αναγνωρισιμότητα και προφανώς ούτε εμπειρία. Επίσης, πολλοί από τους παλιούς δεν θέλουν να χάσουν την θέση τους (ανεξαρτήτως άμα μερικοί λένε στις ομιλίες τους πόσο σημαντικοί είναι οι νέοι). Γιατί το σκεπτικό τους είναι ότι οι νέοι είναι σημαντικοί όσο λέμε ότι τους χρειαζόμαστε και ταυτόχρονα η σημαντικότητα τους σταματά όταν απειλεί το status quo τους.
Εδώ λοιπόν φτάνουμε στην τελευταία φάση που είναι η πίστη. Επειδή ακριβώς τα πράματα δεν είναι όπως στα έχουν αφηγηθεί στο σχολείο και επειδή η συνολική εικόνα είναι γεμάτη απογοήτευση για το πώς μπορεί να λειτουργεί ένα δημοτικό συμβούλιο και ενώ παράλληλα με όλα αυτά όταν πάμε να ασχοληθούμε με τα κοινά πολλές συνθήκες δεν είναι προς το μέρος μας. Ο μόνος τρόπος να κάνεις κάτι για το όραμά σου για την πόλη σου είναι να πιστεύεις. Να πιστεύεις στον εαυτό σου και σε ένα καλύτερο αύριο, μακριά από λαϊκισμούς, λόγους μίσους και λασπολογίες. Πίστη ότι εσύ, ακόμα και αν δεν καταφέρεις τα περισσότερα από αυτά που έβαλες στο μυαλό σου, συμμετέχεις στο αύριο που θέλεις να χτίσεις. Ότι ακόμα και αν έβαλες ένα μικρό λιθαράκι στην πόλη σου, αυτό θα ξέρεις ότι το έκανες εσύ με τις δικές σου δυνάμεις και με την πίστη σου ότι αφήνεις κάτι στον τόπο σου για να το πάρει ο επόμενος και να το αξιοποιήσει για το δικό του αύριο. Μέχρι τότε όμως το δικό μας αύριο μας καλεί τώρα.
Εγώ πιστεύω στο όραμα για μία Αγία Παρασκευή ευρωπαϊκών προτύπων και θα παλέψω για αυτό. Εσύ;
Φίλιππος Πετρόπουλος
Υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος “Όραμα για την Αγία Παρασκευή”
