Όταν γύρω στο ’80 αποφασίσαμε να χτίσουμε στον Παράδεισο Αγίας Παρασκευής ελπίζαμε πως τα παιδιά μας θα μεγάλωναν στον καθαρό αέρα. Όντως η γειτονιά μας τότε ήταν αραιοχτισμένη, μακριά απ’ την κίνηση κι είχε δίπλα της το Δασάκι των Πευκακίων, στις υπώρειες του Υμηττού.
Λασπόδρομοι, έλλειψη υποδομών και για πολιτισμό ούτε λόγος. Δεν μας πείραζε όμως, μας αργούσε τη γειτνίαση με το βουνό. Τα υπόλοιπα θα τα φτιάχναμε.
Χρόνια ολόκληρα αγωνιστήκαμε να βελτιώσουμε τις συνθήκες σε όλα τα επίπεδα και πετύχαμε πολλά. Δημιουργήσαμε υποδομές καλλιτεχνικής παιδείας και εκδηλώσεις αισθητικού περιεχομένου, φέραμε στην επιφάνεια της αξία του Μεγάρου Ιόλα, σε μιαν εποχή που ούτε ο ίδιος ο Δήμαρχος δεν ήξερε ποια ήταν αυτή η προσωπικότητα. Τρέξαμε για τις υποδομές.
Κι όταν, ύστερα από 10 χρόνια μάθαμε ότι επρόκειτο να κατασκευαστεί στην περιοχή μας το Μετρό και η Αττική οδός με έναν από τους μεγαλύτερους, υπερυψωμένους κόμβους των Βαλκανίων, φτιάξαμε μια δυναμική ομάδα πρωτοβουλίας, που πλαισιώθηκε από πλήθος συμπολιτών μας, για να γίνουν τα έργα με Ευρωπαϊκές προδιαγραφές, θίγοντας κατά το δυνατόν λιγότερο το φυσικό περιβάλλον.
Η ομάδα δούλεψε σκληρά για να κηρυχτεί το Μέγαρο Ιόλα διατηρητέο, ώστε να σωθεί από την κατεδάφιση κι αργότερα, που μετεξελίχτηκε σε σύλλογο, πάλεψε για να γίνει υπόγεια η Αττική οδός, να έχει ζώνες προστασίας με υψηλό, αειθαλές, δασικό πράσινο εκατέρωθεν και πάνω από το δρόμο, να έχουμε ελεύθερο πάρκινγκ στο Μετρό καθώς και οι εταιρίες ν’ αποκαταστήσουν το περιβαλλοντικό ισοζύγιο, που προβλέπαμε ότι θα διαταράσσονταν βάναυσα.
Και ενώ μετά από 30 χρόνια αγώνων πετύχαμε να πάρει ο Δήμος το Μέγαρο Ιόλα, έστω και λίγο πριν από την πλήρη απαξίωσή του, χάριν στην επιμονή του Δημάρχου μας, στον αγώνα για την προστασία μας από τα μεγάλα έργα ηττηθήκαμε οικτρά.
Η μεν Αττική οδός, στηριζόμενη παράνομα σε μια περιβαλλοντική μελέτη, που συντάχθηκε 20 χρόνια πριν την εκπόνηση των τελικών σχεδίων και παρουσίαζε ως αγρούς τις ήδη υπάρχουσες πολυκατοικίες, χαράχτηκε ανάμεσα στα σπίτια μας, χωρίς πράσινες ζώνες προστασίας, προσθέτοντας μάλιστα και διόδια ανάμεσα στον οικισμό. Ένα μέρος της, που καταφέραμε να υπογειοποιηθεί, φυτεύτηκε με λίγους θάμνους και γκαζόν, το οποίο μένει κατά καιρούς απότιστο και ξεραίνεται.
Η δε «Αττικό Μετρό Α. Ε.» μας παραχώρησε μεν ελεύθερο πάρκινγκ, αλλά στον περιβάλλοντα χώρο φύτεψε ελάχιστα δέντρα, τα οποία ουδέποτε συντήρησε.
Κι ενώ οι δυο εταιρίες μετέτρεπαν τον Παράδεισό μας σε κόλαση, κόβοντας το δασάκι των Πευκακίων, πνίγοντάς μας σε τόνους μπετόν και ασφάλτου, πολλαπλασιάζοντας την υπερτοπική κυκλοφορία και γεμίζοντας την ατμόσφαιρα με επικίνδυνους ρύπους, τελευταία η Αττικό Μετρό μας δίνει τη χαριστική βολή, κατασκευάζοντας ένα πολυώροφο κτίριο στη θέση του μεγάλου πάρκινγκ, για να στεγάσει τους 400 και πλέον υπαλλήλους της, το δε μικρότερο θα το εκμεταλλευτεί επιβάλλοντας εισιτήριο.
Η συνέχεια του σεναρίου είναι φανερή. Τα 500 έως 1000 και πλέον αυτοκίνητα που σταθμεύουν εναλλασσόμενα στο πάρκινγκ, συν άλλα πολλά των πελατών της θα διαχυθούν μπροστά στην πόρτα μας, αναζητώντας χώρο στάθμευσης προσθέτοντας επιπρόσθετους ρύπους στους υπάρχοντες.
Ποιος θα τους αναπνεύσει αυτούς;;;
Πουθενά στην Ευρώπη δε θα συναντήσεις τέτοια βάναυση διαχείριση του περιβάλλοντος!
Κάναμε διαβήματα, φωνάξαμε, τίποτα. Φωνή βοώντος…
Επειδή οι πολίτες έχουν παθητικοποιηθεί; Επειδή οι συλλογικότητες έχουν γίνει σφραγίδες για τα πανηγύρια; Επειδή οι ιθύνοντες πασχίζοντας να διατηρήσουν ισορροπίες περί άλλων τυρβάζουν; Επειδή η κερδοσκοπία των επιχειρήσεων εντείνεται, αδιαφορώντας για την ανθρώπινη ζωή; Επειδή τα ΜΜΕ σφυρίζουν κλέφτικα;
Αυτά και άλλα που ίσως δεν μου περνούν απ’ το μυαλό.
Η απάντηση πάντως των εταιριών σε κάθε διάβημά μας ήταν διαχρονικά η εξής: Αυτά που ζητάτε αυξάνουν το κόστος… Η ζωή μας, βλέπεις, δεν αξίζει, σε τίποτα, δεν θα τους επιβαρύνει.
Δηλώνω απογοητευμένη και εξοργισμένη.
Καληνύχτα συμπολίτες, αυτός ο κόσμος δεν θ’ αλλάξει ποτέ!
Οι φωτογραφίες είναι από την περιοχή μας πριν από τα έργα, κατά τη διάρκειά τους και οι ασπρόμαυρες σημερινές.
