.
27/10/2012
Τι κι αν η 28η Οκτωβρίου είναι η γιορτή του «ΟΧΙ» απέναντι στον κατακτητή, εμείς ξεχάσαμε τι σημαίνει. Ξεχάσαμε το καμαρωτό βάδισμα, την περηφάνια του λαού και του ατόμου και αρχίσαμε να λυγίζουμε επικίνδυνα τη μέση μας. Φωνάζουμε ότι φταίνε το ΔΝΤ, η τρόικα, οι Γερμανοί που ήρθαν να μας σκλαβώσουν με οικονομικά μέσα αυτή τη φορά, όμως δεν αναλογισθήκαμε ούτε για μια στιγμή πως εμείς είμαστε αυτοί που τους ανοίξαμε την πόρτα διάπλατα.
Μόνοι μας χάνουμε την ελευθερία μας, σε μια χώρα που έχει φτάσει αυτοί που εργάζονται να είναι λιγότεροι από αυτούς που κάθονται , όταν οι απασχολούμενοι είναι 3.800.000 ενώ οι άνεργοι 1.200.000 και οι οικονομικά μη ενεργοί πολίτες 3.400.000.
Ζούμε σε μια χώρα που οι πολιτικοί φοβούνται! Φοβούνται να αναλάβουν πραγματικές ευθύνες , φοβούνται να ρίξουν γροθιά στο μαχαίρι ακόμα κι αν αυτό είναι γυρισμένο από την ανάποδη. Έχουν αναγάγει την διαχείριση του τόπου σε δρόμο στρωμένο εκ του ασφαλούς, χωρίς παρεκκλίσεις και χωρίς μεγάλους κινδύνους. Όπως πολύ εύστοχα αναφέρει ο δημοσιογράφος Σταύρος Θεοδωράκης : «Οι πολιτικοί μας εκπρόσωποι συμπεριφέρονται ως μαθητούδια στην τάξη της Τρόικα. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους κυβερνητικούς αλλά και στους αντιπολιτευόμενους. Κάποιοι προσπαθούν να γράψουν καλό βαθμό, άλλοι να αντιγράψουν και οι υπόλοιποι τσαμπουκαλεύονται και μπαινοβγαίνουν όποτε γουστάρουν στην τάξη».
Αυτή λοιπόν την ανασφάλεια την αντιλαμβάνονται εγκαίρως μερικοί και την εκμεταλλεύονται προς όφελός τους. Εκεί είναι που ξεκινάει το παιχνίδι του ελέγχου της πολιτικής ρύθμισης των πραγμάτων. Εκεί οι γιαλατζί αγανακτισμένοι, οι επαναστάτες βολεμένοι βρίσκουν δρόμο να κινηθούν με απειλές, με στενό μαρκάρισμα κάθε είδους κρυφό ή και φανερό πολλές φορές, και παίρνουν το πάνω χέρι. Είναι αυτοί που κινούν τα νήματα πλέον, που πατάνε το φρένο ή το γκάζι κάθε φορά.
Οι βολεμένοι λοιπόν είναι αυτοί που κάνουν και την περισσότερη φασαρία, είναι σα να λέμε «φωνάζει ο κλέφτης …». Είναι ένα πράμα σαν την καγκελαρία και την Bild: ναι μεν θα κάνεις ότι σου λέω, αλλά θα σε βρίζω κι από πάνω. Ένα είδος μοντέρνου φασισμού (πιπέρι στο στόμα μου τι λέω πάλι) και άμα έχεις πάρει και την ανάλογη «αγωγή» (ναι την αποκτάς και στην Ελλάδα πλέον μισή-μισή!) μπαίνεις στο πετσί του γκεσταπίτη στο πιτς φιτίλι! Και τότε τρέμετε βουνά και λόγγοι.
Αυτή είναι η υποβόσκουσα τρομοκρατία που δεν την καταλαβαίνει ο απλός πολίτης. Πρέπει να ανακατευτείς με τα πίτουρα και να προσέξεις να μην σε φάνε οι κότες για να μάθεις πως λειτουργεί το σύστημα ή μάλλον γιατί δεν λειτουργεί σωστά.
Έτσι μαθαίνεις πως καταπατάται η κοινωνική ελευθερία, η ελευθερία της έκφρασης, της εργασίας, της ανεξιθρησκίας, κλπ. Μαθαίνεις πως είναι να παρακολουθούνται οι εργαζόμενοι ακόμα και στις προσωπικές και οικογενειακές τους στιγμές. Για μια ακόμα φορά μια πλήρη γερμανική κατοχή που όμως σου αφήνει την ψευδαίσθηση της ελευθερίας για να μην ξεσηκώνεσαι και τους χαλάσει η συνταγή.
Ποιος είναι ικανός και άξιος να σταματήσει αυτό το υπόγειο σκάψιμο των θεμελίων της Δημοκρατίας; Ποιος θα έχει τα κότσια και δεν θα διστάσει να κόψει το νήμα ώστε να πέσουν στον Καιάδα τα ανθρωποειδή που κρέμονται από αυτό; Τότε θα φανεί ποιος είναι σε θέση να κάνει πράξη τα λόγια και θα θελήσει πραγματικά να βάλει μια τάξη σ’ αυτό το χάος που λέγεται χώρα, πόλη, γειτονιά.
Διαφορετικά «ο σιωπών … δοκεί συναινείν». Και εφόσον συναινεί δεν έχει το δικαίωμα να διαμαρτύρεται ούτε καν για τους τύπους και δυστυχώς οδηγείται σε λάθος μονοπάτια.
Και με τη σιωπή αχρηστεύονται και οι νόμοι. Νόμοι που δεν χρησιμοποιούνται όταν πρέπει, δεν χρειάζεται και να υπάρχουν. Η Ελλάδα έχει γραπτό Σύνταγμα και Νόμους για να διατηρεί την ισορροπία των πραγμάτων, πρέπει όμως κάποια στιγμή να εφαρμόζονται για όλους και όχι μόνο κατά το δοκούν.
Πρέπει γύρω μας να πέσουν δυνατοί προβολείς που θα φωτίσουν και την παραμικρή χαραμάδα, ώστε να μην επιτρέπεται στα ποντίκια να σουλατσάρουν, να παρενοχλούν και να τρομοκρατούν. Και στο κάτω κάτω της γραφής θέλουμε επιτέλους να δούμε δυνατούς ανθρώπους που δεν θα φοβούνται να κάνουν λάθος. Αλλά και όταν κάνουν το λάθος να έχουν την εντιμότητα να το αντιμετωπίζουν και όχι να επιτρέπουν σε άλλους να καθορίζουν τις κινήσεις και την πορεία της ζωής τους.
Γιατί σας το λέω αλήθεια η μεγαλύτερη σκλαβιά και κατοχή είναι να μην μπορείς να επιλέξεις τη ζωή σου και τους φίλους σου αλλά να πνίγεσαι και να στραγγαλίζεσαι από κλώνους που νομίζουν ότι είναι αυθεντικοί.
Λένα Μαρκή
Όποιος φοβάται τους άλλους,
γίνεται δούλος χωρίς να το καταλάβει.
Αντισθένης
Ο φόβος δεν έχει καμιά ιδιαίτερη δύναμη
εκτός αν τον δυναμώσεις υποκύπτοντας σ’ αυτόν.
Les Brown
