Λεωφ. Μεσογείων 375
Δεν είναι πολλοί αυτοί που το γνωρίζουν αλλά στη Λεωφόρο Μεσογείων, στα όρια των δήμων Αγίας Παρασκευής και Χαλανδρίου υπάρχει το σπίτι ενός Μακεδονομάχου Στρατηγού, του Γεώργιου Τόμπρα. Παρότι το οικόπεδο της κατοικίας του ανήκει διοικητικά στο Χαλάνδρι, ο ίδιος συνδέθηκε με την Αγία Παρασκευή, το Δημοτικό Συμβούλιο της οποίας τον Ιούλιο του 2016 τίμησε τον αξιωματικό τοποθετώντας αναμνηστική πινακίδα μπροστά στο σπίτι όπου έζησε και πέθανε. Το όνομά του είναι γνωστό στο ευρύ κοινό της πόλης (στάση και οδός Τόμπρα), όμως η προσφορά του στη χώρα είναι μάλλον άγνωστη.
Ο ίδιος γεννήθηκε την 1-1-1878 στο Αϊβαλί της Μικράς Ασίας. Από μικρός ήλθε στην Ελλάδα και σπούδασε φαρμακοποιός στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο. Συγχρόνως από τις 31-3-1897 κατετάγη στον Ελληνικό στρατό που τελούσε τότε υπό επιστράτευση και τον Ιούνιο του 1900 πήρε τον βαθμό του ανθυπολοχαγού. Το 1905 πήγε στην τότε Τουρκοκρατούμενη Δυτική Μακεδονία για να συμμετάσχει ως εθελοντής στον Μακεδονικό αγώνα. Ξεκίνησε να πολεμά ως υπαρχηγός του υπολοχαγού (και μετέπειτα στρατηγού ) Κατεχάκη, σε συνεχείς και πολύμηνες μάχες σώμα με σώμα απέναντι στον τουρκικό στρατό και τις συμμορίες των Βουλγάρων κομιτατζήδων, μέσα στον βούρκο και στα έλη της περιοχής.
Επιστρέφει για λίγο στην Αθήνα και τον Νοέμβριο του 1906, η εν Αθήναις διοίκηση του Μακεδονικού Αγώνα, έχοντας εκτιμήσει τον ηρωισμό του και διατάσσει να επιστρέψει στην Μακεδονία ως αρχηγός σώματος, δρώντας στην περιοχή των Γιαννιτσών. Τον αναφέρει η Πηνελόπη Δέλτα στο έργο της «Τα μυστικά του Βάλτου». Το 1906 σε μάχη απέναντι στους Βουλγάρους στο σημερινό Αρχοντικό Κοζάνης τραυματίζεται βαρύτατα. Αφού βελτιώθηκε ελαφρά η υγεία του επέστρεψε στην Αθήνα για περαιτέρω ανάρρωση.
Τρεις μήνες μετά η εν Αθήναις διοίκηση του Μακεδονικού αγώνα τον κάλεσε και τον ερώτησαν εάν μπορούσε και εάν ήθελε να επαναλάβει την δράση του στην Μακεδονία, αφού λόγω κάποιων επιτυχιών των Τούρκων και των Βουλγάρων ο αγώνας είχε πάρει άσχημη τροπή. Οι θεράποντες ιατροί του το απέκλεισαν. Όμως ο Τόμπρας τους αγνόησε και επικεφαλής πλέον σώματος 100 ανδρών επιστρέφει στην Δ. Μακεδονία. Ακολουθούν συνεχείς νικηφόρες μάχες με αποκορύφωμα του καλοκαιριού το 1907 κοντά στην Καστοριά κατά την οποία εξοντώθηκε ένα ολόκληρο Βουλγαρικό τμήμα.
Στον πρώτο Βαλκανικό πόλεμο είναι και πάλι παρών στην πορεία προς την Μακεδονία, υπό τον Κατεχάκη. Επικεφαλής λόχου παίρνει μέρος στην Ελληνική νίκη στο Σαραντάπορο στις 10 Οκτωβρίου του 1912 και στις 19 Oκτωβρίου, στον δρόμο προς την Θεσσαλονίκη και πάλι αρχηγός λόχου επιτίθεται κατά οχυρωμένου Τουρκικού αποσπάσματος κοντά στα Γιαννιτσά. Παρών στην πρώτη γραμμή, τραυματίζεται ξανά σοβαρά και αναγκάζεται να επιστρέψει στην Αθήνα. Έκτοτε, σύμφωνα με την ιστοσελίδα vrilissianews.gr, λόγω αποδεδειγμένης αναπηρίας προσφέρει μόνο από διοικητικές θέσεις, τόσο στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο όσο και στην Μικρασιατική εκστρατεία.
Τιμάται με πλήθος από παράσημα και παίρνει συνεχείς προαγωγές φθάνοντας στον βαθμό του υποστρατήγου τον Μάρτιο του 1926. Στην Αγία Παρασκευή εγκαταστάθηκε το 1916, στην αρχή περιοδικά και μετά την αποστράτευσή του μόνιμα, μέχρι τον θάνατο του στις 20-4-1964.
