Στο ίδιο έργο θεατές, δεν θα γίνουμε.
Ένα χρόνο μετά, λες και πρόκειται για κάποιου είδους περίεργη επετειακή γιορτή, η αστυνομία από χθες νωρίς το απόγευμα έχει ξανά αποκλείσει την πλατεία Αγ.Ιωάννη και δεν επιτρέπει σε κανέναν να κάτσει πέρα από την παιδική χαρά. Συγκεκριμένα προφασίζονται τα μέτρα για την πανδημία και τα SMS και με απειλές προστίμου απομακρύνουν όποιον επιθυμεί να κάτσει σε κάποιο παγκάκι ή πεζούλι της πλατείας. Παράλληλα κόβουν πρόστιμα και απειλούν όσους στέκονται περιμετρικά της πλατείας. Αντίστοιχα, 2 μέτρα δίπλα, στο απέναντι πεζοδρόμιο κόσμος κάθεται στα μαγαζιά της -πλέον- ανοιχτής εστίασης. Παρόμοια περιστατικά έχουν γίνει το τελευταίο διάστημα και σε άλλες πλατείες όπως στην Κυψέλη, στην Νέα Σμύρνη, στο Παγκράτι, στο Περιστέρι όπως και στην Θεσσαλονίκη.
Η προσπάθεια σύνδεσης της ενέργειας αυτής με την αντιμετώπιση της πανδημίας δεν ευσταθεί λογικά με κανένα τρόπο. Οι τουρίστες έρχονται, τα σχολεία ανοίγουν 6 μήνες μετά ακριβώς όπως έκλεισαν, πάρα πολλά καταστήματα λειτουργούν χωρίς μέτρα – στους χώρους εργασίας δεν το συζητάμε καν, εκεί η προσπάθεια αντιμετώπισης της πανδημία έχει τελειώσει από πέρσι – αλλά εμείς πρέπει να στέλνουμε SMS για να αλλάξουμε τετράγωνο. Εδώ και καιρό είμαστε αντιμέτωποι/ες με μια συνεχή προσπάθεια εργαλειοποίησης της πανδημίας για να επιβληθεί μια νέα κανονικότητα. Όπως είπε και ο Υπουργός Γεραπετρίτης τα SMS έχουν χαρακτήρα “παιδαγωγικό”. 10ωρη δουλειά, με βάση και το νέο αντεργατικό νομοσχέδιο, μετά σπίτι και έλεγχος έλεγχος έλεγχος. Αυτή είναι η αλήθεια της διαχείρισης της πανδημίας στην Ελλάδα και αυτό που βλέπουμε στη πάνω πλατεία της γειτονιάς μας δεν είναι παρά μια όψη της. Καμία φροντίδα για την δημόσια υγεία και ενίσχυση του ΕΣΥ. Καμία μέριμνα για την προστασία των δημοκρατικών ελευθεριών μας. Καμία προστασία και μέτρα στους χώρους εργασίας μας. Περιορισμός στον ελεύθερο χρόνο και χώρο, στον πολιτισμό και όλα τα άλλα να γυρίζουν γύρω από την μεγιστοποίηση του κέρδους και της εκμετάλλευσης. Είναι φανερό ότι, προτεραιότητα της κυβέρνησης είναι η αστυνομική αντιμετώπισης της νεολαίας που έχει ανάγκη για κοινωνική συναναστροφή, μετά από 6 μήνες καραντίνας. Μάλλον οραματίζονται μία νεολαία πειθαρχημένη που δεν θα αντιδρά και για το μόνο που “χρησιμεύει” είναι να εργάζεται σεζόν σε άθλιες συνθήκες για να στηρίξει τον τουρισμό και μετά να κλείνεται στο παιδικό της δωμάτιο!
Και ποιος εν τέλει ασχολείται με τα πραγματικά προβλήματα της πλατείας και της πόλης μας; Κανένας. Όλα κάτω από το χαλί για ένα επικοινωνιακό show κοινωνικής πειθάρχησης. Οι αποκλεισμοί ποτέ δεν δώσανε λύσεις σε τίποτα. Από την πλευρά μας το έχουμε πει πολλές φορές: αν οι δημόσιοι χώροι μας γεμίζουν σημαίνει ότι χρειαζόμαστε περισσότερους. Και για αυτό πέρυσι δώσαμε τον αγώνα μαζί με τους κατοίκους και πετύχαμε να φύγουν τα ΜΑΤ από την πλατεία. Σε ένα πολεοδομικό συγκρότημα γεμάτο τσιμέντο, όπως η Αττική, οι σχολικές αυλές, οι παιδικές χαρές, οι αθλητικοί χώροι, οι πλατείες, τα πάρκα μας είναι οι πολύτιμοι και λιγοστοί ανοιχτοί χώροι συνεύρεσης μας. Δεν πρέπει να κλείνουν από security όπως έκανε η δημοτική αρχή πρόσφατα με τις παιδικές χαρές και τις σχολικές αυλές, να μένουν κλειστά όπως το κτήμα Ιόλα ή να γίνονται parking βαρέων οχημάτων και επί μακρόν εργοτάξια όπως στο Σπυρούδη. Αυτή η πολιτική λογική βαραίνει με ευθύνες τόσο την δημοτική αρχή όσο και ορισμένες παρατάξεις του Δημοτικού Συμβουλίου (Οικονόμου, Μυλωνάκης και Μουστόγιαννης) οι οποίες έχουν “αλλεργία” σε οποιαδήποτε προσπάθεια χρήσης των δημοσίων χώρων.
Όταν μιλάμε για δημόσιους χώρους, μιλάμε για χώρους που είναι ανοιχτοί για όλους και όλες μας με κοινωνική φροντίδα και συμπερίληψη. Και για να είμαστε ειλικρινείς υπάρχουν κάποια πράγματα που οι θεσμοί μπορούν να κάνουν και πρέπει να τα ζητάμε. Έχουμε ζητήσει δημόσιες τουαλέτες, επαρκή φροντίδα και φωτισμό για την πάνω πλατεία πολλές φορές. Αλλά δεν αρκεί αυτό. Το ίδιο το κοινωνικό σώμα από τα κάτω είναι αυτό που μπορεί να λύσει στα αλήθεια όποια προβλήματα δημιουργούν οι συμπεριφορές που δεν λαμβάνουν υπόψη τον διπλανό ή την διπλανή. Σπάζοντας τον ατομισμό και τον ανταγωνισμό που καλλιεργεί το σύστημα που ζούμε και επαναπροσδιορίζοντας τον δημόσιο χώρο ως κοινωνικό και όχι ως καταναλωτικό. Ως χώρο δηλαδή που έχει συλλογική λειτουργία, ενώνει τις τελίτσες και φροντίζει να αναζητήσει τις λύσεις εκείνες που χωράνε και την νεαρή που θέλει να πιει τη μπύρα της, και τον μπαμπά που θέλει να πάει το παιδί του στην παιδική χαρά και τον γείτονα που μένει δύο δρόμους πιο πάνω. Είναι μια διαδρομή που απαιτεί σκέψη και κόπο αλλά είναι η μόνη που μας βοηθά να προχωράμε μαζί και θα συνεχίσουμε με μεγαλύτερη ένταση να την αναζητάμε μέσα από τις δημόσιες παρεμβάσεις μας μέσα κι έξω από το δημοτικό συμβούλιο.
Ως «Φυσάει Κόντρα στην Αγία Παρασκευή» θέλουμε δημόσιους χώρους ανοιχτούς και όχι κλειδωμένους. Θέλουμε πάρκα και γήπεδα ικανά να μας χωρέσουν όλους, για να μπορεί η ίδια η ζωή μας να περιβάλλεται από χαρά και δημιουργικότητα, απέναντι σε κάθε λογική εμπορευματικής διαχείρισης των δημόσιων χώρων.
Θέλουμε την πλατεία της γειτονιάς μας πίσω για όλους και όλες.
Απαιτούμε να σταματήσει τώρα ο αστυνομικός αποκλεισμός.
