Γράφει η Λένα Μαρκή
Για να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα…
Αντιλαμβάνομαι πως όσοι αναγκαστήκαν λόγω κορωνοϊού να κλειστούν στο σπίτι, να κλείσουν τα καταστήματά τους με ότι αυτό συνεπάγεται και να αλλάξουν τον τρόπο ζωής τους σαφώς βλέπουν το παρόν και το μέλλον απαισιόδοξα. Σίγουρα δυσκολεύονται να καταλάβουν γιατί είναι απαραίτητο όλο αυτό το σκηνικό, η απαγόρευση κυκλοφορίας, η αποχή από τον εκκλησιασμό, κλπ., με αποτέλεσμα να βγάζουν αρνητικά (sic) σχόλια στο διαδίκτυο.
Είναι δε κι εκείνοι που προσπαθούν με μανία να αποδείξουν ότι αναλογικά τα νούμερα δεν είναι και τόσο καλά, όπως τα παρουσιάζει αυτή η «κακιά» κυβέρνηση και πως όλοι όσοι συμφωνούν με τα μέτρα είναι οπαδοί της. Δεν θα μπω σε κομματικό επίπεδο.
Θα σας πω μόνο αυτό: οι αριθμοί αυτοί που ανακοινώνονται καθημερινά – νεκροί, θετικοί ασθενείς/κρούσματα, διασωληνωμένοι – ΔΕΝ είναι κούκλες, ΟΥΤΕ άψυχες εικόνες. Είτε είναι 10, 80, είτε 580 είναι άνθρωποι που έχουν/είχαν γονείς, συζύγους, παιδιά, εγγόνια, ανθρώπους που τους αγαπούν και δεν θέλουν να τους χάσουν. Προφανώς, όταν συμβαίνει έξω από την αυλή μας δεν μπορούμε να το καταλάβουμε. Όμως σκεφτείτε, πως αν αφήσουμε τους αριθμούς να ξεφύγουν, θα αυξηθούν οι πιθανότητες να μπει και στην δικιά μας αυλή.
Ειλικρινά μακάρι να υπήρχε τρόπος οι πολίτες να έχουν εικόνα από το εσωτερικό των νοσοκομείων αυτές τις ημέρες. Να δουν και να ακούσουν τους συγγενείς των ανθρώπων που καταλήγουν στις ΜΕΘ ή στο θάνατο. Να μιλήσουν με το προσωπικό που αντιμετωπίζει συναδέλφους οι οποίοι βγαίνουν θετικοί από το τεστ και νοσηλεύονται ή όσους μπαίνουν σε καραντίνα γιατί πλησίασαν τους προηγούμενους πριν εκδηλωθούν τα συμπτώματα. Και όμως κανείς από αυτούς δεν παραπονιέται …
Οι ήρωες … Ξέρετε κάτι; Οι επαγγελματίες υγείας δεν θέλουν χειροκροτήματα, ούτε τίτλους, ποτέ δεν τα ζήτησαν άλλωστε. Θέλουν μόνο τον απαραίτητο εξοπλισμό για να κάνουν σωστά τη δουλειά που γνωρίζουν καλά. Και θέλουν το σεβασμό των συμπολιτών τους και όχι την υποτίμηση, τις χειροδικίες και το βρίσιμο. Αυτά επιζητούν τώρα, αλλά και όταν περάσει η καταιγίδα του «Covid-19».
Αντιλαμβάνομαι τη θέση και των δύο. Μπορεί εγώ να βρίσκομαι στο μάτι του κυκλώνα, να συνεχίζω να εργάζομαι ως νοσηλεύτρια (με τις όποιες συνθήκες), όμως κάποιοι πολύ δικοί μου και αγαπημένοι άνθρωποι είναι χωρίς δουλειά στα σπίτια τους.
Το θετικό είναι ότι αυτό το κράτος με όλα τα στραβά του δεν ξεχνάει κανέναν. Προσπαθεί με ότι δυνάμεις και δυνατότητες έχει να ανταπεξέλθει σε όλους τους τομείς, παίρνοντας μάλιστα τα εύσημα σε παγκόσμιο επίπεδο. Εμείς οφείλουμε να το βοηθήσουμε με καλή θέληση και όταν όλο αυτό περάσει … αρχίζουμε να ξαναμαλώνουμε μεταξύ μας συνεχίζοντας μια διαχρονική συνήθεια.
Αυτές τις ώρες όμως δεν χωρά μικροπολιτική από κανέναν …
Ούτε είναι η κατάλληλη στιγμή να αντισταθμίσουμε το χρήμα με τις ανθρώπινες ζωές …
Αυτές τις ώρες το σωστό είναι πριν γκρινιάξουμε, να περπατήσουμε για λίγο με τα παπούτσια του άλλου …
