Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι η Αυτοδιοίκηση περνά τη δική της κρίση.
Αναπόφευκτα θα έλεγε κανείς. Μέσα στον ορυμαγδό των μνημονιακών (και μη) μέτρων, που συνταράσσουν συθέμελα τις κοινωνίες, η Τ.Α. δεν θα ήταν δυνατό να μείνει αλώβητη.
Το ευχάριστο είναι, ότι οι πολίτες αναγνωρίζουν ότι η Αυτοδιοίκηση είναι θεσμός που τον έχουν ανάγκη, τον εμπιστεύονται και τον στηρίζουν. Σε αντίθεση με την απαξίωση, της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Αφού, ιδίως αυτή την περίοδο της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, βρήκαν ένα στήριγμα ιδίως στο κοινωνικό κομμάτι και στα μεγάλα κενά που αφήνει, ένα ούτως η άλλως , αναιμικό κεντρικό κοινωνικό Κράτος.
Όμως η ουσιαστική κρίση της Αυτοδιοίκησης δεν αφορά κυρίως στο θεσμό, αλλά στους Αιρετούς της.
Ολοένα και περισσότερο, η εικόνα του αιρετού-Δημάρχου αμαυρώνεται.
Δεν είναι τυχαίο ότι ανεξάρτητα επιδόσεων και παραγόμενου έργου, το 60% περίπου των Δημάρχων χάνουν τις εκλογές.
Βέβαια, το ότι οι Δημότες, με αυξημένες πλέον οικονομικές και κοινωνικές ανάγκες, ζητούν όλο και περισσότερα από τους «τοπικούς άρχοντες» ( όπως τους νομίζουν) που συνήθως αδυνατούν να ανταποκριθούν, αφού δεν έχουν ούτε τις αρμοδιότητες, ούτε τα μέσα, έχει επίπτωση στην γενική εικόνα.
Όπως επίσης, το γεγονός, ότι σε μια τραγικά υποχρηματοδοτούμενη Αυτοδιοίκηση (σε σχέση με τα ισχύοντα στην Ε.Ε), γίνανε και νέες περικοπές, της τάξεως του 60%, τα τελευταία χρόνια, έχει επίσης την δική του καθοριστική σημασία.
Όμως αγαπητοί συνάδελφοι, θα πρέπει να κάνουμε την αυτοκριτική μας.
Όσο, στην αντίληψη του απλού πολίτη (και είναι η συντριπτική δυστυχώς πλειοψηφία), ενισχύεται η άποψη ότι «έλα μωρέ, όλοι ίδιοι είναι…» ή ότι «για την πάρτη τους τα κάνουνε, αλλιώς κορόιδα είναι….», και πολλά αλλά παρεμφερή, τόσο η Αυτοδιοίκηση της κοινωνικής προσφοράς και του εθελοντισμού θα εξαφανίζεται.
Και εκεί θα πρέπει να αντιδράσουμε.
Όλοι εμείς, που πιστεύουμε, ότι αξία της ενασχόλησης μας με τα Κοινά, αφορά κυρίως στην εσωτερική ηθική ικανοποίηση, που νιώθεις ότι «προσέφερες», ότι «ήσουν χρήσιμος στην κοινωνία», ότι η κάλυψη των ανθρωπίνων αναγκών (της επιβεβαίωσης , της ματαιοδοξίας, του εγώ…) δεν είναι αυτοσκοπός, είναι αποτέλεσμα, μιας στάσης ζωής και μιας ανιδιοτελούς προσφοράς. Αλλά και κίνητρο για να γινόμαστε καλύτεροι. Πιο χρήσιμοι, πιο αποτελεσματικοί.
Οφείλουμε να αντιδράσουμε και να αναρωτηθούμε. Τα κάνουμε όλα καλά? Ώστε να μην τροφοδοτούμε τα κακόβουλα και πικρόχολα σχόλια.
Μήπως πρέπει να απομονώσουμε και να περιορίσουμε, ανθρώπους και συμπεριφορές, που μας εκθέτουν συνολικά.
Γιατί, ακριβώς δεν είμαστε όλοι ίδιοι.
Φαινόμενα επιδειξιομανίας, αλλαζονείας, υποκρισίας, κατασπατάλησης πόρων, επικοινωνιακών υπερβολών, και αμετροέπειας δεν μπορεί να εκφράζουν την «υγιή» Αυτοδιοίκηση.
Προσωπικοί τακτικισμοί και χοντροκομμένα παιχνίδια κομματικής εκδούλευσης.
Αχαλίνωτες προσωπικές φιλοδοξίες και ιδιοποίηση θεσμών και ρόλων.
Η τακτική του διαιρεί και βασίλευε και του διασυρμού της αντίθετης άποψης, όλα αυτά εκθέτουν όλους μας.
Και σίγουρα δεν υπηρετούν τον θεσμό και τον Αιρετό.
Οφείλουμε να ανακτήσουμε τον σεβασμό και την εκτίμηση του κόσμου.
Με σοβαρότητα και υπευθυνότητα .
Να μην δίνουμε αφορμές.
Να καθιερώσουμε την διαφάνεια παντού. Ακόμα και στα αυτονόητα.
Διότι έχει κλονισθεί πλέον η εμπιστοσύνη των πολιτών, σε ότι αφορά αδιακρίτως την «Εξουσία». Να δώσουμε να καταλάβει ο κόσμος. Ότι και εμείς όπως αυτοί στην συντριπτική πλειοψηφία μας, τουλάχιστον, υποφέρουμε από την κρίση. Δεν έχουμε λύσει καθημερινά βιοποριστικά προβλήματα και πέραν από τα φώτα της δημοσιότητας, έχουμε οικογένειες και παιδιά.
Και αυτή η «τρέλα μας» έχει κόστοςι. Οικονομικά, ψυχικά, οικογενειακά.
Να καταβάλλουμε προσπάθεια, να πείσουμε τον Δημότη, ότι το να αμείβεται καλά ένας Δήμαρχος, δεν αφορά σε ένα πρόσωπο.
Αφορά στο μέλλον του δικού του παιδιού.
Διότι μόνο εάν δημιουργηθούν υγιείς συνθήκες στον χώρο, θα ασχοληθούν οι πραγματικά άξιοι και ικανοί. Οι τίμιοι και ηθικοί.
Να δώσουμε μάχες με τα Συλλογικά μας Όργανα, αντί να φωνάζουμε, ότι «μας πήραν τα ασημικά μας», (εάν είναι δυνατόν να το λέει αυτό Κεντρικό Όργανο),
να μην υπάρχουν ατελείωτες «ουρές» εκκρεμοτήτων στις Δικαστικές και Ελεγκτικές αίθουσες, πολλά χρόνια μετά την θητεία των αιρετών.
Να μην ταυτίζεται ο Δήμαρχος, με έναν οιοδήποτε δημόσιο υπάλληλο (απλά διότι δεν είναι). Αφού έχει την ίδια νομιμοποιητική βάση με τους αιρετούς του Κοινοβουλίου, όπως σε όλες τις πολιτισμένες χώρες. Επιτελεί λειτούργημα και όχι επάγγελμα.
Να έχει την ευχέρεια, να λειτουργήσει, χωρίς τον φόβο να έχει υποθηκεύσει, αύριο, την ίδια του την ζωή.
Να επανέλθει η χορηγία, διότι ο ελεύθερος επαγγελματίας, όταν επανέλθει στην αγορά εργασίας, μετά μια δεκαετία (τουλάχιστον) έχει χάσει το τραίνο, στα πλέον παραγωγικά μάλιστα χρόνια του. Εάν θέλουμε να έχουμε, αξιόλογους πολίτες, παραγωγικούς και αποτελεσματικούς.
Να αναβαθμίσουμε την καταστατική θέση του Αιρετού και βέβαια να μην μολύνουμε με κακοήθειες, ανεπίτρεπτες συμπεριφορές και φρασεολογίες, κατά των πολιτικών αντιπάλων μας ένα χώρο στον οποίο κινούμαστε όλοι μας.
Με λίγα λόγια αγαπητοί συνάδελφοι
Θυμίζουμε ομάδα, που ενώ παίζει καλή μπάλα στο γήπεδο, ο κόσμος βρίζει τους παίκτες.
Και δυστυχώς όχι μόνο αυτούς που κάνουνε καταχρηστικά ντρίπλες και θεατρινίστικα κολπάκια (αυτοί μπορεί και να τον ξεγελάνε),
Τα βάζει και με τους άλλους, τους πολλούς, τους εργάτες, που ματώνουν την φανέλα
Και αυτό είναι άδικο.
Παύλος Καμάρας,
Πρόεδρος της Ένωσης Δημάρχων Αττικής
—–
Λάβετε ενεργά μέρος στην καθημερινή ενημέρωση του www.aparaskevi-images.gr , στέλνοντας φωτογραφiες, video, ή ένα μήνυμα στο info@aparaskevi-images.gr
