Η νέα χρονιά ξεκινά δυστυχώς με τις πιο δυσοίωνες προβλέψεις.
Μια πρωτοφανής, για περίοδο ειρήνης, αβεβαιότητα και ρευστότητα, σε παγκόσμιο, εθνικό αλλά αναπόφευκτα και τοπικό επίπεδο, πνίγει κάθε διάθεση αισιοδοξίας. Συναισθήματα φόβου και ανασφάλειας για τους πολίτες. Ακόμα και για το άμεσο μέλλον τους. Δεν ξέρουν στην κυριολεξία, τι θα τους ξημερώσει. Αφού μέρα με τη μέρα, αστάθμητοι παράγοντες, τους ανατρέπουν δεδομένα μιας ζωής, με τον πλέον βάναυσο τρόπο.
Σε παγκόσμιο επίπεδο, οι ανατριχιαστικοί πόλεμοι, που δημιουργούν αμέτρητα θύματα και στρατιές δυστυχισμένων, η εξάπλωση της τρομοκρατίας, το προσφυγικό, η στρεβλή πορεία της Ευρώπης των Τραπεζών και των οικονομικών συμφερόντων, η διεύρυνση των οικονομικών ανισοτήτων, προϊόν της παγκοσμιοποίησης και μια σειρά άλλων γεγονότων όπως η στροφή προς τον εθνικισμό και η ανησυχία που προκαλεί η νέα Αμερικάνικη ηγεσία
Σε εθνικό επίπεδο, το εθνικιστικό παραλήρημα (και όχι μόνο) των γειτόνων, οι ροές μεταναστών και βέβαια η «χρεωκοπία». Η χρωκοπία ενός κράτους, που βασίστηκε στην προσοδοκρατία των ισχυρών συμφερόντων, με ένα κοινωνικό-οικονομικό μοντέλο κρατικίστικης-πελατειακής-διανομής των πόρων. Πόρων που δεν παρήγοντο κατά μεγάλο μέρος τους, από την υγιή οικονομική ανάπτυξη της χώρας, αλλά από δανεικά, χωρίς τελειωμό.
Με φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς Κάποιους στις Κυβερνήσεις, να τα «δίνουν όλα» και κάποιους, στις Αντιπολιτεύσεις και στα Συνδικαλιστικά όργανα να πιέζουν να τα δώσουν. Με όπλο και τις απεργίες που έφτασαν σε επίπεδα ρεκόρ επταπλάσιες σε σχέση με τους Έλληνες Κυπρίους και δεκαπλάσιες σε σχέση με τους ομοιοπαθείς Πορτογάλους την περίοδο που θα έπρεπε να «παράγουμε».
Ένα μοντέλο που εξακολουθεί ακόμα και τώρα, να αντιστέκεται στη ριζική του αλλαγή. Με ιδεοληψίες, αγκυλώσεις αλλά και νέα συμφέροντα, που έρχονται να πλαισιώσουν ή να αντικαταστήσουν κάποια παλαιά. Και κυρίως με ένα διάχυτο ανίκητο λαϊκισμό, που με τεράστια ευθύνη του, μεγάλο τμήμα της πολιτικής εξουσίας με έργα και λόγια, εξακολουθεί να «μπολιάζει» τον πολίτη-ψηφοφόρο. Βλέποντας πάντα και κυρίως, τις επόμενες εκλογές και όχι τις επόμενες γενεές. Ένα λαό, δυστυχώς, εθισμένο στο ψέμμα και στις υποσχέσεις. Λαό που δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Αφού οι επιλογές του σπάνια προέρχονται, από μια νουνεχή στάθμιση και αξιολόγιση προσώπων, πολιτικών και λογοδοσίας. Συνήθως, είναι η επιβράβευση μιας λαϊκίστικης πλειοδοσίας παροχών, από συμπολιτευόμενους και αντιπολιτευόμενους.
Και βέβαια, τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής, γνωστά σε όλους. Ενώ μια elite, εξακολουθεί να απολαμβάνει τα προνόμια μιας διαχρονικής ασυλίας, στην κατανομή των βαρών. Ενώ το «λίπος» κυκλοφορεί δίπλα μας, στις βίλλες, στις off shores, στις λίστες, στον προκλητικό τρόπο (ακόμα και τώρα) διαβίωσης, ο στόχος τους είναι η «σύνταξη». Ο μόχθος μιας ζωής 35 και 40 χρονών, του ανήμπορου πλέον απόμαχου της ζωής. Έγκλημα εκ προ μελέτης και κατ’ εξακολούθηση. Παράλληλα, θηριώδεις φόροι αποτρέπουν ακόμα και σκέψη για ανάπτυξη οιασδήποτε ιδιωτικής πρωτοβουλίας, που θα φέρει θέσεις εργασίας και θα μεγαλώσει την πίττα. Πίττα που θα δώσει τη δυνατότητα, για ένα στοιχειώδες κράτος πρόνοιας. Για τον μη προνομιούχο.
Παράλληλα ο εφιάλτης των 200.000 και πλέον προικισμένων νέων μας (425.000 Έλληνες μετανάστευσαν από το 2010), στους οποίους η Πολιτεία επένδυσε πόρους, οι γονείς τους φροντίδα και αγωνία και οι ίδιοι μόχθο και ιδρώτα, χάνονται, για το μέλλον της πατρίδας μας, αναζητώντας καλύτερη τύχη στο εξωτερικό.
Και βέβαια, τρόικες μεταφρασμένες σε θεσμούς, εξακολουθούν για 7 χρόνια να παίζουν τα δικά τους πολιτικά και οικονομικά παιχνίδια, με το δίκαιο του ισχυρού. Που όμως σηκώνουν τα χέρια, καταφεύγοντας στις «εύκολες λύσεις» (βλέπε μισθωτοί και συνταξιούχοι), όταν βλέπουν τη διαχρονική αυτή παθογένεια, στις όποιες θετικές τους προσπάθειες για εκσυγχρονισμό του κράτους και εξυγίανση των οικονομικών μας.
Μέσα σ’ένα τέτοιο μουντό τοπίο, μοναδική αχτίδα φωτός και αισιοδοξίας, η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπο. Αρετές που ανέδειξε περίτρανα αυτή η κρίση! Ένα θείο δώρο που ευτυχώς χαρακτηρίζει το λαό μας. Και βέβαια ο θεσμός της Αυτοδιοίκησης, που μετουσιώνει ακριβώς, με την εγγύτητα που τον χαρακτηρίζει, σε πράξη, αυτά τα αγνά συναισθήματα.
Εν αναμονή λοιπόν των περιβόητων μεταρρυθμίσεων που έχει ανάγκη ο τόπος μας (και η Αυτοδιοίκηση).
Με υγεία από τον θεό, με την ευλογημένη κοινωνική αλληλεγγύη αλλά και ριζική αλλαγή νοοτροπίας από λαό και εξουσία.
Σ’ένα τόπο προικισμένο από τη φύση και ανθρώπους που μεγαλούργησαν στα δύσκολα στο παρελθόν, μπορεί να τα καταφέρουμε.
Παύλος Καμάρας
Πρόεδρος της Ένωσης Δημάρχων Αττικής
—–