Γράφει η Λένα Μαρκή
Είναι αλήθεια, ο δημοτικός κινηματογράφος, σύμφωνα με όσα δήλωσε ο κ. Σταθόπουλος στο Δημοτικό Συμβούλιο, στις 13/5/2015, δεν θα ξαναλειτουργήσει στον προαύλιο χώρο του 2ου Γυμνασίου, που τόσο είχαμε αγαπήσει, αλλά γίνονται προσπάθειες να μεταφερθεί στο πολιτιστικό πάρκο «Στ. Κώτσης».
Η πρώτη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό είναι ότι δεν θα μπορούμε πια να μιλάμε για cine
σχολείο», παρά μόνο για «δημοτικό κινηματογράφο Θανάσης Βέγγος». Αλλά αυτό είναι το λιγότερο.
Οι λιγοστές πληροφορίες που μας πρόσφερε ο Δήμαρχος και η επίσης ελάχιστη παραφιλολογία που κυκλοφορεί, μου άφησαν τη γεύση ότι δεν υπάρχει σχέδιο και απλά γίνεται μια αγωνιώδης προσπάθεια ντε και καλά να λειτουργήσει φέτος ο κινηματογράφος. Όμως σήμερα έχουμε 21 Μαΐου ήδη!!! Και υπάρχουν πολλά που πρέπει να γίνουν.
Ξεκινώντας από το χωροταξικό, μπορεί σαν ιδέα να φαίνεται καλή τοποθεσία το «Στ. Κώτσης» και το ήδη υπάρχον θέατρο, θα πρέπει εκεί να δημιουργηθούν όλες οι απαραίτητες προϋποθέσεις, δηλαδή αξιοπρεπής περίφραξη, πυρασφάλεια, βασική υγιεινή (βλ. WC), επαρκής αριθμός καθισμάτων, χώρος τοποθέτησης μηχανής προβολής, κυλικείο, κλπ. Φυσικά θα πρέπει να υπάρχουν και οι απαραίτητες άδειες λειτουργίας για να μην έχουμε επανάληψη των παλιών γεγονότων και να παίζουμε κρυφτούλι με την αστυνομία.
Παράλληλα, όπως είπε και ο κ. Μουστόγιαννης στη συνεδρίαση του Δ.Σ., θα πρέπει από πριν να έχει γίνει η προμήθεια των ταινιών γιατί οι αρμόδιες εταιρίες είναι δυο – τρεις και ο τελευταίος παίρνει ότι απομείνει, αν μείνει κάτι στην καλύτερη των περιπτώσεων. Διαφορετικά τι;
–
Εδώ θα μείνω σ’ αυτό που είπε ο κ. Σταθόπουλος, ότι οι θερινές ταινίες είναι αυτές που παίχτηκαν το χειμώνα στους κινηματογράφους και πως υπάρχουν αξιόλογες ταινίες πιο παλιές που μπορούν να προβληθούν όπως για παράδειγμα η «Καζαμπλάνκα». Σωστή σκέψη, όμως οι υποψήφιοι θεατές τις καινούργιες ταινίες θέλουν να απολαύσουν, αυτές που δεν μπόρεσαν λόγω απόστασης να δουν, γιατί δεν είχαν το χρόνο να τρέχουν στα Mall άλλων Δήμων (σκεφτείτε ότι δεν υπάρχει ούτε ένα χειμερινό ιδιωτικό σινεμά στην πόλη μας!) και δεν είχαν την οικονομική άνεση να πληρώσουν το εισιτήριο των μεγάλων κινηματογράφων. Την «Καζαμπλάνκα» την έχουν δει και ξαναδεί πολλές φορές στην τηλεόραση. Θέλουν να πάρουν τα παιδιά τους και να δουν τις καινούργιες παιδικές ταινίες, οι έφηβοι να παρακολουθήσουν με την παρέα τους τον Spiderman, τους Avengers και τις ταινίες της ηλικίας τους. Αν δεν προσφέρουμε αυτά τότε οδηγούμαστε όχι σε θερινό δημοτικό κινηματογράφο, αλλά σε παρεΐστικες αξιόλογες προβολές για περιορισμένο κοινό!
–
Ένα μεγάλο θέμα για τη λειτουργία είναι και η έκδοση και διάθεση εισιτηρίων. Από τα λίγα που γνωρίζω είναι μεγάλο το κουβάρι που πρέπει να ξετυλιχθεί.
–
Όλα αυτά πρέπει να αντιμετωπίσει και να επιλύσει η Δημοτική Αρχή για να λειτουργήσει ο κινηματογράφος. Θα προλάβει; Θα τα καταφέρει; Για πόσο χρονικό διάστημα; Δύσκολες ερωτήσεις και ακόμα πιο δύσκολες απαντήσεις.
–
Προσωπικά πιστεύω πως είναι καιρός σ’ αυτή την πόλη να κάνουμε ότι κάνουμε οργανωμένα και με πρόγραμμα και πάντα σε συνεργασία με τους υπόλοιπους. Για το φετινό καλοκαίρι ο χρόνος είναι περιορισμένος. Γι’ αυτό θα μπορούσαμε με καλή διάθεση και τη συνεργασία ΟΛΩΝ να ευχαριστηθούμε για μια τελευταία φορά το cine σχολείο που ξέραμε και να το αποχαιρετήσουμε ήρεμα και με νοσταλγική διάθεση, γιατί κακά τα ψέματα στις καρδιές μας αυτός είναι και θα μείνει ο θερινός μας κινηματογράφος, το cine σχολείο. Παράλληλα ο Δήμος μπορεί να ξεκινήσει άμεσα ένα project από την αρχή, χωρίς βιασύνες και προχειρότητες. Να διαλέξει ένα από τα αναξιοποίητα «ορφανά» οικόπεδα στα Πευκάκια και μεθοδικά και οικονομικά να δημιουργήσει ένα νέο πραγματικό δημοτικό θερινό κινηματογράφο με προοπτικές στο μέλλον, όταν ευνοήσουν οι συνθήκες, να γίνεται και χειμερινός. Με τον τρόπο αυτό θα αξιοποιηθεί η περιοχή των Πευκακίων, δεν θα υπάρχουν γραφειοκρατικά προβλήματα, και θα έχει η πόλη έναν μόνιμο χώρο πολιτισμού για τον οποίον θα μπορεί να υπερηφανεύεται.
–
Τα θερινά σινεμά* δεν είναι απλά μια προβολή ταινίας, είναι μια ολόκληρη ιστορία με τη δική της μυρουδιά. Το αγιόκλημα και το γιασεμί μπερδεύονται με το ποπ κορν τη γκαζόζα, τις πλαστικές καρέκλες και το φεγγάρι. Ας μην ρίξουμε το δικό μας cine σχολείο «Θανάσης Βέγγος» στο μύλο της σκληρής εποχής μας και στα γρανάζια των γρήγορων ταχυτήτων της ζωής μας.
Προσωπικά πιστεύω, πως είναι καιρός οι ευγενείς παράγοντες σ’ αυτή την πόλη να μάθουν να λειτουργούν με γνώμονα και στόχο τη δημιουργία μιας σωστής πόλης μέσα στην οποία θα μπορούμε να ΖΟΥΜΕ ανθρώπινα. Η Αγία Παρασκευή χρειάζεται το δικό της χρώμα και τη δική της ταυτότητα. Επιτέλους πόσο δύσκολο είναι οι σπουδαγμένοι και μορφωμένοι άνθρωποι της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης να εφαρμόσουν αυτά που διδάχθηκαν;
*******
* Η ιστορία των θερινών σινεμά στην Ελλάδα ξεκινά στις αρχές του 1900. Η καινοτομία που έγινε συνήθεια άρχισε από πλανόδιους που έστηναν ένα μεγάλο πανί κι έκαναν υπαίθριες προβολές σε διάφορα μέρη της Ελλάδας. Το κοινό συνεπαρμένο παρακολουθούσε τις ασπρόμαυρες κινούμενες εικόνες που εκτυλίσσονταν κάτω από τον έναστρο ουρανό.
Οι πρώτοι θερινοί κινηματογράφοι ανοίγουν τη δεκαετία του 1910. Μια αυλή ή μια ταράτσα με λίγο χαλίκι, μερικές πλαστικές καρέκλες κι ένα κομμάτι πανί είναι αρκετά για να δημιουργηθούν οι πρώτοι ανοιχτοί χώροι προβολής, που συνδυάζουν το σινεμά με τη νυχτερινή διασκέδαση.
Η τάση που σήμερα έχει επανέλθει στη μόδα -και θέλει τους θερινούς να σερβίρουν ποτά, κοκτέιλ, φαγητά- είχε ξεκινήσει 100 χρόνια πριν, όταν οι πρώτοι θερινοί είχαν δωρεάν είσοδο, όμως υποχρέωναν τους παρευρισκόμενους να αγοράζουν το ποτό τους.
Το εισιτήριο καθιερώνεται δύο δεκαετίες μετά, όταν οι θερινοί έχουν πια εξαπλωθεί για να φτάσουν μεταπολεμικά σε μια αλματώδη ανάπτυξη!
Γενιές Ελλήνων μεγαλώνουν με εικόνες, γεύσεις και μυρωδιές από ποπ κορν και γλυκό βύσσινο, σπιτικό παγωτό και τυρόπιτα, χαλίκι κάτω από τα πόδια και πλαστική καρέκλα μπροστά από μια μεγάλη οθόνη.
Τη δεκαετία του ’60, μόνο στην Αθήνα, στον Πειραιά και στα προάστια καταγράφονται 320 θερινοί κινηματογράφοι! Το θερινό σινεμά γίνεται πια η αγαπημένη καλοκαιρινή συνήθεια που φέρνει στο ελληνικό κοινό τη μαγεία από τους παλιούς σταρ και τις βαμπ του Χόλιγουντ, μέχρι τις μεγάλες μορφές του ελληνικού σινεμά και σπουδαίων Ευρωπαίων κινηματογραφιστών.
Το θερινό σινεμά μπαίνει σε κάθε γειτονιά και γίνεται τραγούδι. Το 1978, ο Λουκιανός Κηλαηδόνης κυκλοφορεί το τραγούδι ύμνο των θερινών:
«Είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι
μες τα θερινά τα σινεμά
νύχτες που περνούν
που δε θα ξαναρθούν
μ’ αγιόκλημα και γιασεμιά…»
Η νοσταλγία στους στίχους φανερή. Η μεγάλη ακμή των θερινών φτάνει στη λήξη τους, με την εμφάνιση νέων μορφών διασκέδασης τις δεκαετίες του ’80 και του ’90.
Το 1982, η Χριστιάνα τραγουδά σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου και μουσική Σταμάτη Κραουνάκη, ακόμα ένα νοσταλγικό τραγούδι που αναφέρεται σε μια ολόκληρη εποχή, που στιγματίστηκε από την αγαπημένη συνήθεια των θερινών:
«Το καλοκαίρι θα ‘ρθει
Στη ταράτσα του Βοξ
η Μελίνα θα παίζει την Στέλλα.
Ραντεβού θα σου δίνω
στα σκαλιά του Εκράν,
να κοιτάμε τις νύχτες
τη Μανιάνι γκρο-πλαν
καρφωμένη με δέκα σαΐτες…»
(Το τμήμα με την ιστορία των θερινών σινεμά και η φωτογραφία είναι από το thetoc.gr)
–
–
—–
Το aparaskevi-images.gr δημοσιεύει κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι υιοθετούμε τις απόψεις αυτές καθώς εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.
, ή ένα μήνυμα στο info@aparaskevi-images.grΑπαγορεύεται καθ’ οιονδήποτε τρόπο η χρήση ή η αναπαραγωγή των άρθρων και των φωτογραφιών της ιστοσελίδας aparaskevi-images.gr, σε οποιοδήποτε μέσο χωρίς να αναγράφεται η πηγή προέλευσης. Η χρήση και η αναπαραγωγή αυτών για εμπορικούς σκοπούς απαιτεί την έγγραφη άδεια του ιδιοκτήτη και κατόχου των αντιστοίχων δικαιωμάτων.
