Κατά τη γνώμη μου πάρα πολύ! Ιδίως όταν η αλεπού πιστεύει ακράδαντα ότι είναι η μοναδική στον κόσμο.
Ας αφήσουμε όμως ήσυχο το ζωικό βασίλειο και ας μεταφερθούμε στον κόσμο των ανθρώπων όπου τα πράγματα είναι πιο άγρια και λιγότερο ευγενή. Γιατί αν ο λαγός παραδέχτηκε την ήττα του από τη χελώνα, ορισμένοι άνθρωποι όχι μόνο δεν την αποδέχονται αλλά αντίθετα βγάζουν το χειρότερο εαυτό τους. Αδυνατούν να παραδεχτούν ότι κάπου υπήρξαν αργοί και άνευ ορίου υπεραισιόδοξοι, πληγώνεται σφοδρά ο εγωισμός τους και αντιδρούν παρορμητικά και άστοχα.
Η αντίδραση αυτή δεν έχει γεωγραφικά όρια και ήταν επόμενο να μην αφήσει απ’ έξω την πόλη μας. Επομένως, κάποιοι που ήταν καλά βολεμένοι στον θρόνο της φαντασίας τους και μαζί με τους «κολλητούς τους» διαφέντευαν την πόλη, έπεσαν από τα σύννεφα την ώρα που εμφανίστηκαν από το πουθενά (κατά τη γνώμη τους) άτομα που με το αργό αλλά σίγουρο βήμα της χελώνας, προπορεύτηκαν. Και τότε άρχισε ο πόλεμος!!!
Ως γνωστόν κάθε πράγμα δεν θέλει κόπο, αλλά τρόπο. Όταν φυσικά είσαι εν ηρεμία. Σε κατάσταση πανικού όμως το πράγμα αλλάζει. Τρέχεις πανικόβλητος και προσπαθείς να αρπαχτείς απ’ όπου μπορείς για να κρατηθείς. Στην προσπάθεια αυτή αρχίζεις να πετάς ότι βρεις μπροστά σου, από λάσπη μέχρι πέτρες, με σκοπό να πετύχεις κάποιον και να μείνεις ο ίδιος στην επιφάνεια.
Θεωρείς τον άλλο αδύναμο, μικρό και ευπαθή γιατί σε κοροϊδεύει ο μαγικός καθρέφτης σου και δεν καταλαβαίνεις ότι αντικρίζεις τον εαυτό σου μέσα του.
Σε κατάσταση πανικού βρίσκονται ορισμένοι σε τούτη εδώ την πόλη, μια κατάσταση που επιδεινώνεται από το ότι πλησιάζουν οι δημοτικές εκλογές. Ο εγωισμός τους δεν τους αφήνει να δουν την κατάσταση με πιο ήρεμη και σοβαρή οπτική, το μίσος τους τυφλώνει και δεν μπορούν να δουν ότι καλύτερος δεν γίνεσαι με ίντριγκες και σκοτεινές κουβέντες, ούτε με παρασκηνιακές κινήσεις εκφοβισμού. Έχουν ήδη πάρει το λάθος δρόμο, ασχολούνται με μνησικακίες και τους ξεφεύγουν τα σημαντικά, αυτά που ο απλός πολίτης θεωρεί σημαντικά. Τα προβλήματα της καθημερινότητας, οι δυσκολίες μέσα στη ζωή της πόλης γι’ αυτούς είναι κάπου μακριά, γιατί δυστυχώς δεν μπορούν να τα δουν από τον ψηλό πύργο στον οποίο κατοικούν. Αλλά «έχουσιν γνώσιν οι φύλακες» και ο λαός δεν είναι χαζός, ούτε κοιμάται όπως λανθασμένα πιστεύουν.
Πνιγμένοι λοιπόν μέσα στα ίδια τους τα πάθη, στον μεγαλοϊδεατισμό και την έπαρση αρχίζουν να κάνουν αυτό που γνωρίζουν πολύ καλά … να συκοφαντούν και να λοιδορούν αυτά που δεν μπορούν να φτάσουν. Ενώ με μια κίνηση καλής θέλησης θα μπορούσαν όλα αυτά να αποφευχθούν …
Και για να τελειώσουμε εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε αν η αλεπού είναι 100 στην πονηριά, το αλεπουδάκι λυπάμαι που τους το λέω, είναι 101!!!
Λένα Μαρκή
