«Φοβάμαι τους ανθρώπους που με καταλερωμένη τη φωλιά τους πασχίζουν να βρουν λεκέδες στη δική σου»
Μανώλης Αναγνωστάκης, ποιητής
Στη χώρα της μετριοκρατείας «η άλλη αντίληψη» θεωρείται ελιτίστικη και υπονομεύεται. Οι ικανοί και αφοσιωμένοι λειτουργοί, όταν δεν περιθωριοποιούνται, λοιδορούνται ή διαβάλλονται. Οι οκνηροί, οι ατάλαντοι και οι ιδιοτελείς προσπαθούν να μειώσουν τη προσφορά των άλλων.
Η υπονόμευση γίνεται εφικτή και αποκτά στοιχεία λογικοφάνειας στο βαθμό που έχει επέλθει μια λεπτή πλην ουσιαστική αλλοίωση των εννοιών. Η αλλοίωση δεν είναι προϊόν συνομωσίας αλλά «εύλογο» παραπροϊόν του τρόπου που λειτουργεί ο δημόσιος βίος στη μεταπολιτευτική Ελλάδα.
Παραδείγματα;
«Αντικοινωνικός». Αυτός που επιζητεί ποιοτικές συντροφιές αλλά αποφεύγει κοινωνικές συγκεντρώσεις κενότητας ή σκοπιμότητας εφήμερης επίδειξης και κουτσομπολιού.
«Αντισυναδελφικός». Αυτός που, δίχως όφελος, δημοσιοποιεί επικρατούσες παράνομες πρακτικές.
«Αυταρχικός». Αυτός που με το παράδειγμά του, απαιτεί από τους συναδέρφους του ή και τους υφισταμένους του να επιτελούν υπεύθυνα το καθήκον που ανέλαβαν ή τους ανατέθηκε.
«Ιδιόρρυθμος». Ο μη διαπλεκόμενος, ο ειλικρινής, ο «αντικοινωνικός», αυτός που δεν ακολουθεί κανόνες «πολιτικά ορθής» συμπεριφοράς.
«Τρελός». Αυτός που «χαλά την πιάτσα» γιατί δεν διαπλέκεται, δεν μιζάρεται, δεν δωροδοκείται, εφαρμόζει αξιοκρατικές πρακτικές και εκφράζει την άποψή του άφοβα χωρίς να υπολογίζει προσωπικό κόστος.
«Υβριστής». Αυτός που για να υποστηρίξει τον αδύνατο επιτιμά του παρανομούντα, τον τεμπέλη, τον ανήθικο.
Όταν η αλλοίωση των εννοιών συντελεστεί, μύρια δεινά έπονται. Οι θεσμοί διαστρέφονται, τα άτομα αδυνατούν να επικοινωνήσουν, η συν-εργασία γίνεται προβληματική ή αδύνατη και τείνουν να κυριαρχούν η ιδιοτέλεια και ο καιροσκοπισμός. Τα αποτελέσματα γνωστά.
Κάθε ομοιότητα, φυσικά, με τα διαδραματιζόμενα στην πόλη μας είναι εντελώς συμπτωματική.
