14/3/2013
Της Λένας Μαρκή
Το περπάτημα λένε κάνει καλό κι άμα έχει και αεράκι καθαρίζει και το μυαλό.
Σήμερα είχα κάποιες δουλειές και σκέφτηκα να πάω με τα πόδια να κάνω και λίγη γυμναστική. Περπατούσα λοιπόν και σκεφτόμουν τα χθεσινοβραδινά και βασικά τη Μαργαρίτα που τους άφησε σύξυλους και αποχώρησε από την παρέα. Θυμήθηκα ότι και ο Γιάννης με το Μιχάλη κάπως έτσι έφυγαν, αλλά πολύ νωρίτερα, όλοι οι καλοί της παρέας δηλαδή, αυτοί που είναι αγαπητοί και ακολουθούνται από πολλούς φίλους! Κάπου άκουσα ότι ετοιμάζετε κι άλλος να αποχωρήσει από τον ευρύτερο κύκλο … πολύ γνωστό όνομα.
Και όπως βάδιζα μαζί με μια ριπή αέρα πέρασε μια σκέψη από το μυαλό μου, μια εξωφρενική σκέψη που μου προκάλεσε γέλιο.
Σκέφτηκα λες να; ….. και αν ναι; …… ε, τότε!!!!!!!!!!!!!!
Αλλά να σας πω κι εσάς να γελάσετε. Καθίστε όμως πρώτα.
Λέτε λοιπόν ο Βασίλης να έχει απώτερο σκοπό να σκορπίσει στους πέντε ανέμους την παρέα και με λίγους και καλούς φίλους να συμπράξει με τον συνονόματό του;
Τι έγινε; Πέσατε κάτω από τα γέλια;
Κι όμως υπάρχει μια τρελή λογική στη σκέψη αυτή. Αποχωρούν ένα-ένα τα δυνατά στελέχη χωρίς να γίνει μια προσπάθεια έστω τυπική να παραμείνουν, αντίθετα φαίνεται σα να τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια τους! Το χρώμα της παρέας ξεθωριάζει και αλλάζει απόχρωση σιγά-σιγά, γίνεται κάπως σαν το χρώμα του ουρανού ένα πράγμα. Δεν ακούγεται καμία κίνηση προς αναπλήρωση των κενών θέσεων και ένταξη νέων φίλων στην παρέα. Παλιά με τον άλλο Βασίλη ήταν στα μαχαίρια , πως λέμε “η περιοχή μου και η περιοχή σου και μην τολμήσεις”, κάτι τέτοιο, τώρα όμως το σουλατσάρισμα δεν έχει τελειωμό ψιλογκρινιάζουν μεν αλλά χαλαρά πράγματα. Μάλλον είναι μέχρι να βρεθούν τα νέα σύνορα.
Αφήστε που πλησιάζουν και κάτι μεγάλα γκρίζα σύννεφα και πρέπει επειγόντως να βρεθεί υπόστεγο μεγάλο για να γλιτώσει τη μπόρα.
Μπιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιπ
Παραλίγο να με πατήσουν, αυτό το μειονέκτημα υπάρχει όταν βαδίζεις αφηρημένος, ότι μπορεί να ξυπνήσεις ανάσκελα σε κανένα νοσοκομείο (μακριά από μας).
