Είναι Κυριακή γύρω στις 11 το πρωί .Είμαι καθισμένος σε ένα καφέ της πλατείας , περιμένοντας να μου σερβίρουν το καφεδάκι μου . Η κουβέντα μεταξύ της παρέας μας αλλά και με τους διπλανούς έχει ανάψει για τα καλά . Το θέμα ποιο άλλο ; Η κατάντια της Χώρας και κατ’ επέκταση των Ελλήνων συμπολιτών μας .
Ξαφνικά ακούω κάποια γνώριμη φωνή να με φωνάζει :
<<Κώστα , Κώστα >>. Γυρίζω και έκπληκτος βλέπω τον Σκορπιό . Αμέσως σηκώνομαι τον αγκαλιάζω με πραγματική αγάπη και συγκίνηση . <<Ρε Σκορπιέ τι κάνεις ; Πως βρέθηκες εδώ ; Που ήσουν τόσα χρόνια >>; Οι ερωτήσεις αλλεπάλληλες και χωρίς να περιμένω απαντήσεις , η μία διαδέχετο την άλλη. Ο Σκορπιός και αυτός συγκινημένος , με υγρά τα μάτια του μου λέει . <<Ρε φίλε δεν άλλαξες σχεδόν καθόλου . Αν ρίξεις και μια ελαφριά μπογιά στο μαλλί θα είσαι νεότερος από τότε που έχουμε να συναντηθούμε και βέβαια μην ξεχνάς ότι έχουν περάσει πάνω από 20 τουλάχιστον χρόνια>>.
Εδώ πρέπει να κάνω μια παρένθεση και να σας συστήσω τον Σκορπιό . Ο τύπος λοιπόν , όταν έβγαζα την εφημερίδα μου , είχε αναλάβει να γράφει τα ευθυμογραφήματα , με πολύ χιούμορ και με μεγάλη επιτυχία υπέγραφε δε ως Σκορπιός με αποτέλεσμα να του μείνει .
Καθίσαμε λοιπόν , σε ένα άλλο τραπέζι αφού ζήτησα συγγνώμη από την παρέα μου και αρχίσαμε με συγκίνηση να θυμόμαστε τα παλιά . Τα πραγματικά ωραία εκείνα χρόνια που περάσαμε , με τους ανιδιοτελής αγώνες είτε τοπικούς είτε κομματικούς , με τα ταβερνάκια μας , τις παρέες μας , τα γλέντια μας . Πραγματικά αξέχαστα και ανεπανάληπτα χρόνια . Χρόνια που δεν θα ξαναγυρίσουν ποτέ πια για πολλούς και διαφόρους λόγους . Σε κάποια στιγμή αφού απολαμβάναμε πλέον την τσικουδιά μας και είχε περάσει αρκετή ώρα , αποφάσισα να τον ερωτήσω , πως βρέθηκε στην παλιά του γειτονιά και πως με βρήκε .
<<Θα σου πω μου λέει αλλά θα με ακούσεις τουλάχιστον τώρα με προσοχή . Θα στα πω γιατί καίτοι είχα με να ιδωθούμε πάνω από 20 χρόνια , εγώ στο εξωτερικό που ήμουν , από δικούς μου ανθρώπους μάθαινα τα νέα σου . Θυμάσαι που σου έλεγα , συνέχισε , να προσέχεις τους φίλους σου ; Θυμάσαι που σου έλεγα ότι σχεδόν όλοι όσοι σε πλησιάζουν κάτι θέλουν από εσένα ; Θυμάσαι που γέλαγες και μου έλεγες να σταματήσω να λέω μ….ς γιατί είναι φίλοι σου ; Μπορείς να μου πεις από τους παλιούς μας υποτίθεται φίλους πόσοι σου έχουν μέχρι τώρα συμπαρασταθεί ; Θυμάσαι που σου έλεγα ότι αυτοί δεν σκέπτονται όπως εσύ ; Εσύ είσαι ένας ανιδιοτελής αγωνιστής , ιδεολόγος μέχρι …. και νομίζεις ότι και οι άλλοι είναι όλοι τους σαν και εσένα …….>>;
Και συνέχιζε ακάθεκτος και χειμαρρώδης όπως ήταν πάντα να μου την λέει .
<<Σκορπιέ του απάντησα , δεν έχεις άδικο , είχες δίκιο για όσα μου έλεγες , τώρα όμως έβαλα μυαλό και οι φίλοι μου είναι διαλεχτοί>> . Έβαλε κάτι βροντερά γέλια , μέχρι σημείου που όλοι στο καφέ γύρισαν να δουν τι συμβαίνει και μου λέει …<< Ρε αδιόρθωτε εσύ δεν θα βάλεις ποτέ σου μυαλό , πάντα ο ίδιος θα είσαι . >> <<Γιατί ρε Σκορπιέ τι έκανα πάλι >>; <<Θες να μάθεις τι έκανες πάλι >>; Στην Τανγκανίκα που εργαζόμουν για πολλά χρόνια , όπως σου είπα μάθαινα για εσένα ιδίως μέσω ενός κοινού μας φίλου . Του φίλου μας του Παπαράτσι , όπως τον είχαμε βαπτίσει για τις φωτογραφίες που τράβαγε και δημοσιεύαμε στην εφημερίδα . Ο Παπαράτσι λοιπόν μου έλεγε ότι εσύ δεν όχι μόνο δεν έχεις βάλει μυαλό αλλά είσαι τελείως μωρόπιστος . Και θα σου πω για ποιο λόγο στα λέω αυτά >> .
Βγάζει λοιπόν από την τσέπη του μια φυλλάδα ονόματι <<ΚΑΣΣΙΑΝΟΣ>> και άρχισε να μου διαβάζει μια ολοσέλιδη εμετική συγγνώμη του Κασσιανού , προς ένα <χόμπιτ> που νόμιζε και πιθανόν να νομίζει ακόμη , ότι είναι ο ημίθεος Ηρακλής . Τον κοίταγα με ένα ελαφρύ χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μου . Όταν τελείωσε αναψοκοκκινισμένος και τσατισμένος όπως ήταν , του λέω :
<<Ρε Σκορπιέ και εσύ μια ζωή έτσι ήσουν και θα είσαι . Δεν μου λες , όταν ήλθες που καθόμουν και με πόσους καθόμουν >>; <<Μα εδώ στο καφέ στην Πλατεία της Αγίας Παρασκευής και με επτά φίλους σου και οι υπόλοιποι οι διπλανοί άκουγαν τι έλεγες >> , μου απαντά . Τον ερωτώ ; <<Τον Κασσιανό τον γνωρίζεις προσωπικά >>; <<Όχι μου απαντά , φατσικά από φωτογραφίες του που βάζει στην εφημερίδα του >> . <<Τον βλέπεις εδώ γύρω του λέω >>; <<Όχι>> μου απαντά . <<Και ούτε θα τον δεις ποτέ σου Σκορπιέ , Αυτός μαζί με τους σκελετούς του έχει κρεμαστεί σαν ρόμπα που είναι και έγινε στην ντουλάπα του , μην τολμώντας να αντικρίσει τους συμπολίτες του . Ήθελες και εγώ να ήμουν στην θέση του >> ;
Αυτόματα πετάχτηκε όρθιος από την θέση του με αγκάλιασε και με φίλησε και μου είπε .<< Όχι ρε Κώστα μου συγγνώμη , μείνε όπως ήσουν , έτσι σε αγαπήσαμε εμείς οι πραγματικοί σου φίλοι και μην αλλάξεις σε παρακαλώ ποτέ .Για αυτό τους τα ρίχνεις κανονικά χωρίς να φοβάσαι κανέναν. Τώρα σήκω πλήρωσε πάμε να πάρεις την Ροζάννα και εγώ την γυναίκα μου και να πάμε στην Πλάκα όπως πηγαίναμε τα ωραία εκείνα αξέχαστα χρόνια να φάμε . Κερνάω εγώ . Γουστάρω κιθαρίτσα , καντάδα και λατέρνα >>. Και έτσι και έγινε . Από τότε ο Σκορπιός σχεδόν μια φορά την ημέρα θα με πάρει τηλέφωνο και μια φορά την εβδομάδα καθιερώσαμε να βγαίνουμε συν γυναιξί . Συμφωνήσαμε δε να αφήσουμε τον <<Κασσιανό>> , να κρέμεται σαν ρόμπα και να κάνει παρέα με τους σκελετούς του στην ντουλάπα του .
Σημείωση : Κάθε συσχέτιση , είναι τυχαία και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα .
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Γ ΚΟΥΒΟΠΟΥΛΟΣ
