Όλοι και όλες έχουμε, αναμφίβολα, προσέξει το μπαρ-ρεστοράν-φερράρι κλαμπ DaVinci, που δεσπόζει στην αρχή της Αγίου Ιωάννου, τον κεντρικότερο δρόμο της Αγίας Παρασκευής. Λίγες και λίγοι όμως πρόσεξαν τη σταδιακή μεταμόρφωση του χώρου από το 2004 μέχρι σήμερα, από νηπιαγωγείο με χώρους πρασίνου στο σημερινό τερατούργημα.
Τι συνέβη τελικά με το «κτήμα Σιστοβάρη» όπως είναι γνωστό και για τι προοριζόταν;
Το κτήμα αυτό, ιδιοκτησία του Αθανασίου Σιστοβάρη προοριζόταν σύμφωνα με τη διαθήκη του, να αποδοθεί οριστικά στο δήμο της Αγίας Παρασκευής για κοινωφελείς σκοπούς, 50 χρόνια μετά το θάνατό του (1975). Υποχρέωση των κληρονόμων παράλληλα, μέχρι την απόδοση του κτήματος, είναι η ήπια χρήση του. Παρόλα αυτά ο κληροδόχος του κτήματος, παρακάμπτοντας οποιοδήποτε νομικό περιορισμό, το πούλησε στην εταιρεία Σαμουρέλη. Αυτός με τη σειρά του παραβιάζοντας κάθε νόμο προσέβαλε την διαθήκη επί της ουσίας χτίζοντας το DaVinci, εξασφαλίζοντας έτσι την κατοχύρωση του χώρου και την ιδιωτικοποίησή του. Καθορίζει δηλαδή με το έτσι θέλω την χρήση του μόνο από τους νεόπλουτους ιδιοκτήτες φεράρι και όχι για τους κατοίκους της Αγίας Παρασκευής στους οποίους θα έπρεπε να ανήκει, μετατρέποντας το χώρο σε ναό του σύγχρονου lifestyle. Παράλληλα, το πεζοδρόμιο έξω από το κατάστημα είναι για την αποκλειστική χρήση των πελατών του, καθιστώντας δύσκολη την πρόσβαση του από τους περαστικούς καθώς λειτουργεί ως παρκινγκ. Από την άλλη, σε αυτήν την σαρωτική επέλαση της εταιρείας Σαμουρέλη και του καταναλωτικού αυτισμού που περικυκλώνει σιγά σιγά την Αγίου Ιωάννου η στάση των δημοτικών παρατάξεων ήταν ασαφής έως και συναινετική, αφού δεν έκανε τίποτα απολύτως ουσιαστικό για να περάσει το κτήμα στην κυριότητα του δήμου, αφήνοντας ένα τόσο σημαντικό ζήτημα στο περιθώριο της επικαιρότητας.
Η αδρανής στάση των παρατάξεων έδωσε ελευθερία κινήσεων στον κληρονόμο του κτήματος για να αλλάξει το ιδιοκτησιακό καθεστώς προς δικό του όφελος.
Μαχαιριά για το χαμένο πράσινο είναι και το Ο.Τ 118 που βρίσκεται επί τις οδών Κυκλάδων και Γοργοποτάμου, που όπως όλα δείχνουν χάνεται και αυτό. Αν δεν πληρωθούν σύντομα οι δικαιούχοι θα αποτελέσει ένα άσχημο παρελθόν για την περιοχή του Τσακού. Αναμένεται το δημοτικό συμβούλιο της Τρίτης για να μάθουμε νεώτερα.
Ίσως μέσα σε αυτή τι χασούρα έχουμε και το κτήμα ΙΟΛΑ, το οικοδομικό τετράγωνο Ο.Τ 278, 7 στρεμμάτων, για το οποίο πάλι τίθεται θέμα χρημάτων για την απόκτησή του, που εν μέσω οικονομικής κρίσης δύσκολα θα βρεθούν.
Να μην ξεχάσουμε το θέμα Μπαρμπίκα που το γλιτώσαμε στο τσακ μέσα σε μια νύχτα κλπ.
Την ίδια στιγμή παρακολουθούμε να πλήττονται και οι τελευταίοι κοινόχρηστοι χώροι στην Αττική, τα πάρκα να μετατρέπονται σε πάρκινγκ ή να ιδιωτικοποιούνται. Χαρακτηριστικό είναι το πρόσφατο παράδειγμα του άλσους στην Κύπρου και Πατησίων και η επαπειλούμενη καταστροφή του άλσους Παγκρατίου με τη κατασκευή θεάτρου.
Το πράσινο των πάρκων αντικαθίσταται από τις στολές των ΜΑΤ και την ιδιωτική αυθαιρεσία, ενώ οι κάτοικοι που διαμαρτύρονται μετατρέπονται αυτομάτως σε «ταραξίες» και αντιμετωπίζονται ως τέτοιοι. Κάθε έννοια του λογικού χάνεται, όταν τα ΜΑΤ που φυλούσαν ένα πλαστικό χριστουγεννιάτικο δέντρο στο Σύνταγμα την περίοδο της εξέγερσης των Δεκεμβριανών, τώρα ξυλοφορτώνουν τους πολίτες που αγωνίζονται για τα πραγματικά δέντρα του δήμου τους.
Η Αγία Παρασκευή δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση, καθώς η ζωή γίνεται όλο και πιο ασφυκτική με το μποτιλιάρισμα που προκαλούν οι καφετέριες στην Αγίου Ιωάννου και οι συνέπειες αυτών – μην ξεχνάμε το μαφιόζικο χτύπημα στην πλατεία Αγίου Ιωάννου πριν από δύο χρόνια, που κάθε άλλο παρά άσχετο με τις καφετέριες ήταν. Η έλλειψη δημόσιων χώρων που θα είναι ανοιχτοί για τον κόσμο δημιουργεί κενά στην επικοινωνία, τη συνάντηση και την ανάδειξη πολιτικών ζητημάτων που αφορούν τους κατοίκους, από τους κατοίκους.
